DMSO (dimetylosulfotlenek) jest popularny wśród zwolenników metod alternatywnych, dla których jest lekiem na niemalże wszystkie choroby. Ich zdaniem kuracja DMSO pozwala wyleczyć wszystko od zwichnięć, przez artretyzm, do chorób psychicznych, zespołu Downa. Leczy też podobno oczywiście nowotwory. Jednak badania naukowe nie potwierdzają jednoznacznie jego właściwości. Pewne jest za to to, żemoże powodować liczne skutki uboczne. Sprawdź, co to jest DMSO, jakie ma działanie i gdzie znalazł zastosowanie. DMSO (dimetylosulfotlenek, z ang. dimethyl sulfoxide, wzór chemiczny: C2H6OS ), to związek siarki organicznej, którego właściwości zaczęto badać od końca XIX wieku. Inne nazwy DMSO to dimetylu sulfotlenek, dimethyl sulfoxide, metylosulfotlenek, metylosulfinylometan. Obecnie DMSO to substancja, która jest szeroko stosowana jako odczynnik analityczny i rozpuszczalnik chemiczny,¹ między innymi w spektroskopii i Znalazł także zastosowanie jako lek przeciwzapalny i przeciwbólowy oraz jako DMSO (dimetylosulfotlenek) jest produktem ubocznym wytwarzania papieru. Jego działaniem niepożądanym jest silny zapach czosnku, który utrzymuje się do 72 godzin po zastosowaniu (zewnętrznie lub wewnętrznie). DMSO w Polsce można spotkać w postaci: płynu - jest bezbarwny, można go pić i nacierać nim skórę żelu maści roztwór do podawania dożylnego Cena preparatów zawierających DMO nie jest wysoka (ok. 30 zł za 500 ml). Dodatkowo można go kupić w aptece lub przez internet. Spis treściDMSO (dimetylosulfotlenek) - właściwości i zastosowanieDMSO (dimetylosulfotlenek) - czy to lek na raka?DMSO - skutki uboczne i działania niepożądaneDMSO - przeciwwskazania DMSO (dimetylosulfotlenek) - właściwości i zastosowanie DMSO (dimetylosulfotlenek) to preparat, który znalazł następujące zastosowanie w medycynie: zapalenia stawów, choroba zwyrodnieniowa stawów DMSO wykazuje właściwości przeciwzapalne oraz przeciwbólowe¹‚² (stosowany na skórę ma działanie miejscowo znieczulające). W związku z tym stosuje się go przy zapaleniu stawów i w chorobie zwyrodnieniowej stawów. Nie ma badań, które dostarczyłyby wskazówek dla określenia właściwej dawki DMSO. Żel stosowany w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów zazwyczaj ma stężenie 25%. Stosuje się go trzy lub cztery razy dziennie. Jednak stężenie DMSO sprzedawanego bez recepty może wynosić od 10% do 90%.4 odleżyny, trudno gojące się rany DMSO penetruje błony komórkowe, łatwo przenika przez skórę, dlatego jest on stosowany jako nośnik do miejscowego stosowania DMSO poprawia przenikanie substancji czynnej leków przez skórę, ułatwia ich wchłanianie. Wykazano, że zastosowanie kremu lub maści DMSO we wczesnych etapach powstawania odleżyn zmniejsza ryzyko dalszego ich W badaniach opisywano zmniejszenie rumienia, szybkie gojenie owrzodzeń, obrzęku. Łagodzi także ból. śródmiąższowe zapalenie pęcherza DMSO (dimetylosulfotlenek) jest zatwierdzonym lekiem na receptę do leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (tylko dopęcherzowo, podczas instylacji dopęcherzowej). Podczas zabiegu do pęcherza wprowadza się cewnik, przez który podaje się roztwór leku. Lek utrzymuje się w pęcherzu od kilku sekund do 15 minut. Następnie roztwór wypływa z pęcherza przez cewnik. Leczenie takie stosuje się co jeden lub dwa tygodnie przez 6-8 tygodni. W razie potrzeby leczenie można powtórzyć. chemioterapia DMSO stosuje się również wtedy, gdy podczas chemioterapii dojdzie do wynaczynienia leku5 (to przedostaniu się leku cytostatycznego poza naczynie żylne do otaczających tkanek lub bezpośrednie nacieczenie tkanek poprzez błędne podanie preparatu cytostatycznego). konserwacja narządów W kriobiologii DMSO stosowano jako krioprotektant (substancja lub mieszanina substancji chroniąca zamrażane tkanki i inne próbki biologiczne) i nadal jest ważnym składnikiem krioprotekcyjnych mieszanin, stosowanych do konserwacji narządów, tkanek i zawiesin komórkowych. Jest szczególnie ważny w przypadku zamrażania i długotrwałego przechowywania embrionalnych komórek macierzystych i hematopoetycznych komórek macierzystych, które są często zamrożone w mieszaninie 10% DMSO i 90% płodowej surowicy DMSO (dimetylosulfotlenek) - czy to lek na raka? DMSO jest uznawany przez zwolenników metod alternatywnych za "cudowny lek". Ich zdaniem ma wykazywać właściwości przeciwnowotworowe. Rzeczywiście, DMSO wychwytuje wodorotlenek Ma więc właściwości Niektóre badania laboratoryjne wykazały, że DMSO może spowolnić postęp raka, jednak nie przeprowadzono badań Nie ma więc dowodów na to, że DMSO może leczyć raka u American Cancer Society podkreśla, że nie ma dowodów na poparcie zastosowania DMSO w leczeniu raka. Używanie go w ten sposób może spowodować poważne opóźnienia w uzyskaniu właściwego i skutecznego Zwolennicy metod alternatywnych polecają stosowanie DMSO nie tylko w przypadku chorób nowotworowych, lecz także poważnych chorób oczu, takich jak: zaćma obrzęk plamki żółtej zwyrodnienie plamki żółtej Podobno należy wkraplać do oczu po kilka kropli mocno rozcieńczonego DMSO raz lub kilka razy dziennie. Zalecają go także w przypadku neuropatii cukrzycowej. Wmasowywanie roztworu DMSO w skórę ma zmniejszać uszkodzenia nerwów, do których dochodzi podczas neuropatii. Inni idą krok dalej i zalecają go w terapii stwardnienia rozsianego. Stwardnienie rozsiane (sclerosis multiplex, SM) jest schorzeniem, w którego przebiegu dochodzi do uszkodzeń struktur układu nerwowego. W tym przypadku DMSO ma działać przeciwzapalnie i wzmacnia układ odpornościowy. Niektórzy przekonują, że kuracja DMSO działa jak lecznicze kąpiele solankowe w uzdrowiskach. Nic bardziej mylnego. Nie ma pewności co do bezpieczeństwa stosowania doustnego i dożylnego DMSO. Nie należy rezygnować z dotychczasowego leczenia na rzecz stosowania preparatów z DMSO ani stosować ich bez konsultacji z lekarzem. Nie ma żadnych dowodów naukowych, że DMSO działa w opisanych przypadkach i ostrzega się, aby nie przyjmować tego preparatu w celach terapeutycznych. Co więcej, w jednej z książek opisujących metody alternatywne zalecane jest stosowanie DMSO w zaburzeniach rozwoju dziecka. Ma on przynosić zadziwiające rezultaty u dzieci z zaburzeniami lub opóźnieniami w rozwoju. Ta teza również nie została udowodniona naukowo. Nie należy podawać dzieciom preparatów z DMSO! DMSO - skutki uboczne i działania niepożądane Skutki uboczne DMSO stosowanego na skórę obejmują:4 niestrawność podrażnienie skóry skóra wydzielająca silną woń czosnku Do poważniejszych skutków ubocznych należą: ciężkie reakcje alergiczne bóle głowy swędzenie i pieczenie po nałożeniu na skórę DMSO może również powodować zgon, gdy jest stosowany w wysokich stężeniach. Używanie DMSO doustnie może powodować: zawroty głowy senność nudności wymioty biegunka zaparcia zmniejszony apetyt DMSO może wzmocnić niektórych leków, co może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych. Przykłady takich leków obejmują: leki przeciwzakrzepowe steroidy środki uspokajające Największym problemem związanym z DMSO jako rozpuszczalnikiem jest to, że po rozprowadzeniu na skórze powoduje wchłanianie czegokolwiek na skórze. Dlatego przed użyciem należy dokładnie umyć ręce i skórę. DMSO - przeciwwskazania Kobiety w ciąży i karmiące piersią nie powinny stosować DMSO, ponieważ niewiele wiadomo o jego możliwym działaniu na płód lub niemowlę. Nie należy również stosować DMSO bez konsultacji z lekarzem, jeśli pacjent ma stwierdzoną: cukrzycą astmę choroby wątroby i choroby nerek W styczniu 2019 roku pewna 36-latka trafiła do poznańskiego szpitala prosto z kliniki medycyny integracyjnej. Stwierdzono u niej zatrzymanie krążenia. Kobieta zmarła. Jak podają lekarze ze szpitala im. J. Strusia w Poznaniu, kobiecie najprawdopodobniej podano w klinice dimetylosulfotlenek. CZYTAJ TEŻ: Olej z marihuany (konopi), czyli "łzy feniksa" Amigdalina (witamina B17) nie leczy raka! Graviola leczy raka? Właściwości i zastosowanie gravioli Czy witamina C leczy raka? Właściwości i zastosowanie gorzkich pestek moreli Zioła kontra rak: o niekonwencjonalnych metodach leczenia raka [WYWIAD]
Wlewki dopęcherzowe kwasu hialuronowego z siarczanem chondroityny wykorzystuje się: w leczeniu zespołu bolesnego pęcherza moczowego/śródmiąższowego zapalenia pęcherza. u chorych z nawracającymi zakażeniami układu moczowego. jako terapia wspierająca w trakcie radioterapii, ograniczając występowanie wczesnych objawów zapalenia
Examples Zbadać na zapalenie pęcherza albo choroby weneryczne. Ale one są na zapalenie pęcherza, nie dróg oddechowych. Literature Natomiast jej babcia z Peru na ból żołądka proponuje esencję z paico (znanej jako komosa piżmowa), na infekcje żołądkowe z mięty, a z siemienia lnianego ze skórką ziemniaka na zapalenie pęcherza moczowego i nerek. gv2019 Mówi, że ta w górach potrzebne są głównie środki na zapalenie oczu, pęcherza i stawów. Literature Beth Getz, dyplomowana pielęgniarka i przewodnicząca grupy wspierania chorych na śródmiąższowe zapalenie pęcherza, pisze: „Czasami pacjenci niechętnie pytają lekarzy o terapie alternatywne (...), gdyż nie chcą sugerować, że tradycyjna opieka, z której korzystają, jest niezadowalająca. jw2019 Boję się tylko, że znowu złapię zapalenie pęcherza, ale na razie jest dobrze. Literature Nie żebym czuła się brudna, tylko jestem podatna na kobiecą dolegliwość numer jeden: zapalenie pęcherza. Literature Miałem nadzieję na coś bardziej wymagającego niż zapalenie pęcherza. Produkty farmaceutyczne, mianowicie preparaty do tymczasowego zastępowania powłoki glikozaminoglikanów (GAG) w pęcherzu, na przykład w śródmiąższowym, radiogenicznym i chronicznym zapaleniu pęcherza moczowego tmClass Stowarzyszenie Pomocy Chorym na Śródmiąższowe Zapalenie Pęcherza Moczowego, działające w Rockville w amerykańskim stanie Maryland, oświadczyło: „Choć nie wydaje się, by uczeni znaleźli jakieś jedno lekarstwo skuteczne we wszystkich przypadkach, jest bardzo prawdopodobne, że dzięki nowym technikom diagnostycznym, nowym terapiom i nowemu leczeniu skojarzonemu będzie można pomóc coraz większej liczbie chorych. jw2019 Wytłumaczyła mi, że zdaniem lekarza ma objawy lekkieg o zapalenia pęcherza i powinna na pewien czas unikać seksu. Literature Może to wyrostek albo zapalenie pęcherza, choć pacjent nie skarży się na boleści w okolicy brzucha. Literature - Nie, nawet na pięć sekund - odparła Harper. - A, Mindy, następnym razem, jak będziesz miała zapalenie pęcherza... Literature Rzadkie działania niepożądane Mogą wystąpić u nie więcej niż # na # pacjentów: • swędzenie oczu z towarzyszącą wydzieliną (zapalenie spojówek) • rzadkie schorzenie skóry charakteryzujące się występowaniem licznych pęcherzy na skórze oraz krwawieniami w ust, oczu, jamy ustnej, nosa i narządów płciowych (Zespół Stevensa-Johnsona Objawami zapalenia gruczołu krokowego są na przykład gorączka, dyskomfort przy oddawaniu moczu oraz ból w krzyżu lub pęcherzu. jw2019 Wynaczynienie produktu leczniczego Visudyne, zwłaszcza w sytuacji, gdy zmieniona chorobowo okolica zostanie narażona na działanie światła, może spowodować silny ból, zapalenie, obrzęk, tworzenie się pęcherzy lub zmianę barwy tkanek w miejscu wstrzyknięcia Z tego względu obie strategie leczenia niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego uznano za godne uwagi w odniesieniu do wniosku o wydanie pozwolenia na dopuszczenie do obrotu ciprofloksacyny w postaci doustnej Bardzo rzadko: zapalenie naczyń obwodowych objawiające się jako: niewielkie plamki spowodowanie krwawieniem do skóry (wybroczyny), pęcherze krwotoczne, grudki na skórze, tworzenie strupów (warstwy martwej skóry złuszczającej się ze zdrowej skóry Owrzodzenia ust Niedoczulica jamy ustnej Dolegliwości jamy ustnej Zmiany pęcherzowe śluzówki jamy ustnej Odbarwienie śluzówki jamy ustnej Dolegliwości tkanek miękkich jamy ustnej Obrzęk języka Pęcherze na języku Ból dziąseł Dolegliwości żołądkowe Owrzodzenia języka Dolegliwości języka Dyspepsja Ból brzucha Zapalenie przełyku Refluks żołądkowo-przełykowy Spękane usta Suche usta Dolegliwości zębów Bóle zębów
Obecność leukocytów i erytrocytów w moczu u dziecka (powyżej normy) może wskazywać na śródmiąższowe zapalenie nerek. Przy tej chorobie w moczu pojawiają się białe krwinki oraz krwinki czerwone, ale często występują też dodatkowe objawy, do których należą: wysypka, bóle stawów, ból w okolicy lędźwiowej.
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza to zespół dolegliwości w obrębie układu moczowego, do złudzenia przypominających zwykłą infekcję bakteryjną. Niespecyficzne symptomy oraz niepoznane podłoże, to powody, dla których śródmiąższowe zapalenia pęcherza tak trudno jest zdiagnozować. Zobacz, jakie występują w przypadku śródmiąższowego zapalania pęcherza objawy, jak się tę chorobę leczy a także jak wygląda przeznaczona dla osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza dieta. Spis treści: Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jestŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozęŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawyŚródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenieŚródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – czym jest Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC – skrót od angielskiego interstitial cystitis) jest zespołem dolegliwości układu moczowego o nie poznanej do końca etologii i uciążliwych, ale mało charakterystycznych objawach utrudniających prawidłową diagnozę. Wśród licznych hipotez usiłujących wyjaśnić przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, na pierwszy plan przebija się ta, która mówi o uszkodzeniu warstwy glikozoaminoglikanów i związanej z tym zwiększonej przepuszczalności nabłonka pęcherza, co miałoby ułatwić toksycznym substancjom zawartym w moczu wnikanie głąb jego ścian. Teoria ta wciąż jednak pozostaje hipotezą. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza utożsamiane jest niekiedy zespołem bolesnego pęcherza (w skrócie PBS od angielskiego painful bladder syndrome), aczkolwiek współcześnie uważa się, że IC jest pojęciem węższym – jedną z dolegliwości wchodzących w skład PBS. Zobacz: Zapalenie pęcherza po stosunku - leczenie, przyczyny Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – czekając na diagnozę Większość osób cierpiących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza całymi latami bezskutecznie odbija się od lekarza do lekarza w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie o przyczyny nękających je dolegliwości ze strony układu moczowego. Problem z postawieniem trafnej diagnozy wynika z kilku przyczyn. Po pierwsze, tak jak wspomnieliśmy, trudnością jest sama definicja a także nieznajomość przyczyn schorzenia. Po drugie, mimo występowania wyraźnych objawów, obraz uzyskiwany w badaniach klinicznych zazwyczaj nie wykazuje zmian wskazujących na jakąkolwiek infekcję. I po trzecie wreszcie – towarzyszące śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza objawy, choć są zauważalne i dokuczliwe, nie są na tyle charakterystyczne, by nie mogły uchodzić za symptomy innych schorzeń. Dlatego ostateczną diagnozę stawia się na podstawie cytoskopii a także po wykluczeniu innych możliwych przyczyn. Sprawdź: Konsultacja lekarska online na zapalenie pęcherza (z e-receptą) Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – objawy Charakteryzujące śródmiąższowe zapalenie pęcherza objawy w istotnym stopniu przypominają symptomy zwykłego zapalenia pęcherza o podłożu bakteryjnym. Są to między innymi: Parcie na pęcherz, czyli ucisk sugerujący potrzebę pilnego udania się do toalety Częste oddawanie moczu, ale w niewielkich ilościach Ból w czasie oddawania moczu a także podczas stosunków seksualnych, zwłaszcza u kobiet Uczucie dyskomfortu w okolicach krocza Warto nadmienić, że w związku z trudnościami dotyczącymi postawienia diagnozy, występujące w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza objawy mogą towarzyszyć choremu przez wiele lat. Zobacz również: Zapalenie pęcherza u dziecka - objawy, domowe sposoby Śródmiąższowe zapaleni pęcherza – leczenie W sytuacji, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza pozostaje dolegliwością o nieznanych przyczynach, utrudnione jest wdrożenie leczenia. Dlatego stosuje się kilka środków o zróżnicowanym działaniu. Należą do nich: Wielosiarczan pentosanu sodu – substancja chemiczna, która odkłada się na błonie śluzowej pęcherza, poprawiając jej kondycję Heparyna – glikozaminoglikan odkładający się na błonie śluzowej pęcherza i łagodzący stany zapalne – podawany dopęcherzowo. Hydroksyzyna lub inne leki przeciwhistaminowe o działaniu uspokajającym i wyciszającym działalność układu nerwowego Amitryptylina – lek z grupy trójcyklicznych leków przeciwdepresyjnych blokujących wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. Działa uspokajająco i łagodząco. Czytaj także: Zapalenie pęcherza moczowego - objawy u mężczyzn i kobiet Śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta Jest jeszcze jeden środek wykorzystywany w sytuacji, gdy zostanie zdiagnozowane śródmiąższowe zapalenie pęcherza – dieta. Naukowcy z biegiem lat wypracowali całą listę zasad dotyczących żywienia i picia, precyzyjnie określając, które produkty źle wpływają na pęcherz w czasie choroby. Dieta w śródmiąższowym zapaleniu pęcherza powinna być przede wszystkim niskohistaminowa oraz niskopotasowa. Istnieje określona grupa produktów zawierających lub wyzwalających drażniącą pęcherz histaminę. W szczególny sposób należy unikać: kiszonej kapusty i ogórków, wybranych ryb (łosoś i sardela), rodzynek, owoców (porzeczki, truskawki, maliny czy jagody), napojów alkoholowych (w szczególności piwa i wina), przypraw (pieprz, curry, kminek). Część produktów niewskazana jest w diecie także z innych powodów. Dla przykładu pomidorów nie powinno się jeść cierpiąc na śródmiąższowe zapalenie pęcherza z uwagi na fakt, iż są one bogatym źródłem potasu. Wspomniane wyżej piwo i wino dodatkowo działają moczopędnie, co też jest niewskazane akurat w przypadku tego schorzenia. Z kolej kawa i herbata są źródłem drażniącej pęcherz kofeiny. Natomiast napoje gazowane zawierają dwutlenek węgla oraz słodziki, które także negatywnie oddziałują na pęcherz. Treści z działu "Wiedza o zdrowiu" z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Wydawca nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą.
Bolesny pęcherz (a właściwie: zespół bólowy pęcherza moczowego) to choroba o nieznanej przyczynie, której dominującym objawem jest ból narastający wraz z napełnianiem się pęcherza. Ból ustępuje po opróżnieniu pęcherza. Aby zapobiec silnemu bólowi, kobiety (bo zwykle one są dotknięte tą chorobą) starają się jak
08 LIPLeczenie wlewkami dopęcherzowymi LublinLeczenie wlewkami dopęcherzowymi Lublin Wlewki dopęcherzowe z Istylanu czy Ialurilu stosowane są w celu przywrócenia (odbudowania) warstwy glikozaminoglikanów w tkance urotelium pęcherza w takich przypadkach, w których jej utrata powoduje częste i nawracające problemy w postaci czętomoczu, parć naglących, dolegliwości bólowych, podrażnieniowych czy nawracających infekcji. Zanik tej warstwy towarzyszy bardzo często śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza moczowego, […] 24 PAźŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowegoŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego – definicja Jako zespół bolesnego pęcherza (ang. BPS – Bladder pain syndrome) określamy przewlekły ból, ucisk, dyskomfort w obrębie pęcherza moczowego (utrzymujący się dłużej niż 3 miesiące). Często jest związany z uczuciem parcia na mocz i częstym oddawaniem moczu. Subiektywne odczucia chorych na BPS oraz zmiany stwierdzane u nich w badaniach […]
Niektóre badania sugerują, że niektóre alternatywne metody leczenia mogą przynosić korzyści osobom ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, przewlekłą chorobą charakteryzującą się stanem zapalnym w tkankach ściany pęcherza moczowego. Czasami określane jako „zespół bolesnego pęcherza”, śródmiąższowe zapalenie pęcherza często powoduje ból i/lub
Na zapalenie pęcherza pomocne okazuje się sięgnięcie po napary ziołowe, które mogą poprawić oczyszczanie organizmu. Działają one moczopędnie, przyspieszają zatem wydalanie z organizmu bakterii, które mogą wywołać chorobę. W czasie infekcji warto pić pokrzywę, ziele skrzypu polnego, ziele nawłoci, liście brzozy.
Co to jest zapalenie pęcherza?W warunkach fizjologicznych (prawidłowych) drogi moczowe są jałowe, czyli nie występują w nich żadne drobnoustroje. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez cewkę kobiet, z powodu małej odległości pomiędzy ujściem cewki moczowej a przedsionkiem pochwy i odbytu, bakterie łatwiej przedostają się do pęcherza moczowego. Niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego to najczęstsza infekcja dróg moczowych. U niektórych kobiet występuje wielokrotnie w ciągu choruje na zapalenie pęcherza?Częstość występowania zakażeń układu moczowego zależy od wieku i płci. W wieku niemowlęcym problem dotyczy częściej chłopców, co wynika z częstszego występowania wad rozwojowych układu ukończeniu 1. roku życia sytuacja się odwraca. Częstotliwość zakażeń układu moczowego znacznie wzrasta wraz z rozpoczęciem aktywności seksualnej i występuje u kobiet nawet 50 razy częściej niż u 60. roku życia z powodu rozrostu gruczołu krokowego i zastoju moczu zwiększa się chorobowość u mężczyzn, jednak to wciąż kobiety chorują 2 razy zapalenia pęcherzaObjawy zapalenie pęcherza u dorosłych:ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczuparcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjamimocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachukrwiomocz, czyli mocz z widoczną krwiąstany podgorączkowe i gorączkaból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa), ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową)ogólne złe samopoczucieObjawy zapalenia pęcherza u dzieci:Zapalenie pęcherza moczowego może dotyczyć również dzieci, a objawy mogą się częściowo różnić od tych obserwowanych u niepokojącymi są:zwiększenie częstotliwości mikcji (oddań moczu)ból przy oddawaniu moczuparcie na moczprzypadkowe moczenie w ciągu dniazmętnienie i zmieniony zapach moczudyskomfort w dolnych partiach jamy brzusznejdrażliwośćosłabieniezmniejszenie apetytuwymiotyZapalenie pęcherza - kiedy do lekarza?Dzieci i mężczyźni powinni udać się do lekarza przy każdorazowym wystąpieniu zapalenia pęcherza przy braku poprawy po leczeniu, w przypadku nawrotu dolegliwości bądź jeżeli zapalenie występuje częściej niż 3 razy w roku. Konsultacji lekarskiej wymaga również zapalenie pęcherza moczowego u kobiet w względu na płeć i wiek, skontaktuj się z lekarzem jeżeli wystąpią:gorączka i dreszczeból okolicy lędźwiowejnudności i wymiotyogólnie złe samopoczuciePrzyczyny zapalenia pęcherzaNajczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest zakażenie bakteryjne. Obecność drobnoustrojów w drogach moczowych powyżej zwieracza pęcherza moczowego powoduje stan biorą się bakterie w miejscu, gdzie nie powinno ich być? Przyczyn jest kilka:przeniesienie bakterii, głównie Escherichia coli, z okolic odbytu do cewki moczowej (problem dotyczy zwłaszcza kobiet, ze względu na krótką cewkę moczową oraz małą odległość pomiędzy odbytem a ujściem cewki moczowej)stosunek płciowynieprawidłowa higiena intymnaPomimo że infekcje bakteryjne są najczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego, do stanu zapalnego może doprowadzić również szereg innych czynników niezakaźnych, w okolicach cewki moczowej, np. w wyniku stosowania perfumowanego mydła lub innych zapachowych produktów do kąpieli czy dezodorantów intymnychstosowanie tamponówantykoncepcja dopochwowaniektóre leki, np. cyklofosfamid i ifosfamid stosowane w chemioterapiiradioterapia okolic miednicydługotrwałe stosowanie cewnikaniepełne opróżnianie pęcherza w wyniku ciąży i połogu lub nieprawidłowe opróżnianie, które może być spowodowane przez guz bądź, u mężczyzn, powiększenie prostatymenopauza – kobiety w trakcie lub po menopauzie są narażone na częstsze zapalenia pęcherza moczowego ze względu na zmniejszenie wydzieliny z pochwy i zmianę składu fizjologicznej flory bakteryjnej w następstwie ustania hormonalnej czynności jajnikówu mężczyzn, wraz z wiekiem, następuje zmniejszenie aktywności przeciwbakteryjnej wydzieliny gruczołu krokowegopowikłania innych chorób, np. zakażenia nerek, cukrzycy, nieprawidłowości w obrębie gruczołu krokowego, kamienie nerkowe, urazy rdzenia kręgowegoRozpoznanie i diagnostyka zapalenia pęcherza Zapalenie pęcherza moczowego można rozpoznać po charakterystycznych Polsce większość ostrych infekcji pęcherza moczowego wywoływanych jest przez określone gatunki bakterii o znanej lekowrażliwości, czyli stopniu wrażliwości danego drobnoustroju na konkretny tę wiedzę, można zastosować skuteczne leczenie bez wykonywania posiewu moczu z antybiogramem1 – badania, które daje informację o gatunku bakterii wywołującej infekcję i jej wrażliwości na antybiotyki. Takie podejście nazywane jest leczeniem podstawie badań prowadzonych w całym kraju eksperci z Narodowego Instytutu Leków co roku ustalają wytyczne, jakie antybiotyki i w jakiej kolejności powinny być stosowane w określonych bakteriologiczne, podobnie jak inne badania laboratoryjne, wykonywane są tylko w niektórych przypadkach zapalenia pęcherza. Robi się je, jeżeli typowe leczenie jest nieskuteczne lub kiedy nie ma pewności, czy to bakterie są przyczyną przypadku nawracającego zapalenia pęcherza moczowego lub/i braku reakcji na zastosowane leczenie zgodne z antybiogramem1, lekarz może zalecić wykonanie dalszych badań:USG układu moczowegoRTGTomografii komputerowej ze środkiem cieniującymPoszerzona diagnostyka może być wskazana, gdy pierwotną przyczyną objawów jest inne schorzenie, np.:wady rozwojowe,kamica,zastój moczu,torbiele,ropień nerki,ropień okołonerkowy,zapalenie zapalenia pęcherzaLeczenie przeciwbakteryjne niepowikłanej infekcji trwa do 10 dni - przeważnie 3-5 dni. Przy nawracających infekcjach zajmuje to 7-14 leków pierwszego wyboru przy zapaleniu pęcherza zalicza się:furazydynę (czas leczenia 3-5 dni)sulfametoksazol z trimetoprimem (czas leczenia 3 dni)trimetoprim (czas leczenia 3 dni)fosfomycynę (podaje się jednorazowo)alternatywnie fluorochinolony (czas leczenia 3 dni)Fluorochinolony są bardzo skuteczne w leczeniu niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, jednak ich nieuzasadnione stosowanie może przyczyniać się do narastania antybiotykooporności leki drugiego wyboru sięga się, gdy nie można zastosować leku pierwszego drugiego wyboru przy zapaleniu pęcherza:amoksycylina z kwasem klawulanowym (czas leczenia 3-7 dni)cefaklor (czas leczenia 3-7 dni)amoksycylina (czas leczenia 7-10 dni)Leki drugiego wyboru stosuje się dłużej ze względu na większą liczbę opornych drobnoustrojów oraz mniejszą zdolność ich pęcherza - domowe sposoby leczeniaSamodzielne leczenie, bez konsultacji lekarskiej, mogą zastosować kobiety niebędące w ciąży z typowymi objawami niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego i gdy jest to pojedynczy nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, możesz zastosować się do poniższych pęcherza - postępowanie w domu:Na rynku dostępne są preparaty bez recepty, zawierające furazydynę, stosowane w leczeniu niepowikłanych zakażeń dolnych dróg celu łagodzenia bólu możesz przyjmować również preparaty dostępne bez recepty zawierające paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litrów na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – złagodzi to ból oraz zmniejszy poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów i powikłania zapalenia pęcherzaU 10-20% kobiet w ciągu 2 tygodni od zakończenia leczenia zapalenia pęcherza dochodzi do nawrotu objawów. Są one spowodowane tym samym drobnoustrojem, który przetrwał objawów nie jest równoważny z reinfekcją, czyli ponownym zakażeniem układu moczowego, do której dochodzi zdecydowanie pojawia się po upływie 2 tygodni od zakończenia leczenia i może być spowodowana tym samym (bytującym w innym miejscu, np. w odbycie lub pochwie) albo innym leczenie zapalenia pęcherza jest prawidłowe, szybkie i skuteczne, praktycznie nie dochodzi do żadnych powikłań i komplikacji. Jednak nieleczone zapalenie pęcherza może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenia powikłania najbardziej narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, ze względu na możliwość przeoczenia objawów zapalenia pęcherza lub pomylenia ich z innymi jednostkami zapaleniu pęcherzaAby zapobiec nawrotom choroby po zakończeniu leczenia, warto w codziennym życiu stosować następujące metody profilaktyki:Zwiększ objętość wypijanych płynów – zalecana ilość wypitych płynów dla dorosłego człowieka to 1,5-2 litry. Wypij dodatkową szklankę płynu przed stosunkiem pij sok z żurawiny lub stosuj doustne preparaty żurawinowe, ponieważ substancje zawarte w żurawinie hamują przyleganie bakterii E. coli do błony śluzowej dróg dietę w produkty bogate w witaminę C (np. owoce dzikiej róży, żurawina, cytrusy, warzywa kapustne, papryka, pomidor, ziemniaki, chrzan, liście pietruszki), która ma działanie zakwaszające mocz, dzięki czemu utrudnia rozwój bakterii mocz niezwłocznie po wystąpieniu potrzeby lub regularnie co 2-3 godziny oraz tuż przed snem i zaraz po stosunku okolicę krocza zawsze w kierunku od przodu do tyłu – dzięki temu zapobiegasz przemieszczaniu się bakterii z okolicy odbytu w okolicę ujścia cewki moczowej. Dotyczy to nie tylko wycierania krocza po skorzystaniu z toalety, ale również ręcznikiem po kąpieli bąbelkowych oraz dodawania do kąpieli środków chemicznych i stosowania dezodorantów obcisłych spodni, bielizny ze sztucznych materiałów oraz stosujesz kapturki naszyjkowe lub dopochwowe środki plemnikobójcze, zwłaszcza w połączeniu z krążkiem dopochwowym, rozważ w porozumieniu z lekarzem zmianę na inną metodę niektórych sytuacjach można profilaktycznie stosować leki, np:Preparaty dopochwowe zawierające laseczki Lactobacillus, czyli bakterie kwasu mlekowego, które zapobiegają osiedlaniu się patogennych bakterii w drogach z estrogenem stosowany dopochwowo u kobiet po leczenie przeciwdrobnoustrojowe: przyjęcie pojedynczej dawki leku przeciwbakteryjnego po stosunku płciowym lub profilaktyka ciągła, czyli przyjmowanie leku przed snem codziennie lub 3 razy w tygodniu przez 6 miesięcy i która polega na doustnym stosowaniu liofilizowanego wyciągu bakterii wyjątkiem preparatów Lactobacillus dostępnych bez recepty, pozostałe leki zaleca i przepisuje na receptę sposoby leczenia zapalenia pęcherzaJeżeli jesteś kobietą i nie jesteś w ciąży oraz nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, to zapalenie pęcherza możesz leczyć samodzielnie w domu, stosując się do poniższych rad:Zastosuj preparat z furazydyną, dostępny bez recepty oraz, przeciwbólowo, paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litry/na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – pomoże to złagodzić ból oraz zmniejszyć poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów Antybiogram – wynik badania wrażliwości bakterii na tract infection (UTI) tract infections (UTIs) Szczeklika 2015 Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski; MP; Kraków 2015; wyd. 7Powiązane tematy:Nietrzymanie moczu u kobiet (NTM, inkontynencja) - objawy, leczenie, ćwiczenia Wówczas dochodzi do zatrzymania moczu w pęcherzu i niemożność opróżnienia pęcherza; guzy nowotworowe, które uciskają na drogi moczowe, np. rak pęcherza moczowego - na początku pojawia się bezbolesny krwiomocz, następnie dołączają objawy, takie jak potrzeba częstego oddawania moczu oraz bolesne, naglące parcia na mocz;Po miesiącach palenia i częstego oddawania moczu, których nie wyleczyły żadne leki, Iliana Brockman obawiała się, że jej życie już nigdy nie będzie takie samo. Ale potem odkryła naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza, które zmieniło wszystko! „To jest tak bolesne, że mam wrażenie, jakby ktoś wylał kwas na mój pęcherz” – powiedziała mężowi Iliana Brockman. „Biegnę do łazienki co pięć minut!” Od miesięcy mieszkaniec Lutz na Florydzie cierpiał na pieczenie i pilną potrzebę oddania moczu, a po wielu bezowocnych wizytach lekarskich wydawało się, że nie widać ulgi. Iliana Brockman Na początku zdiagnozowano u niej infekcję pęcherza. „Za trzy dni poczujesz się lepiej” – zapewnił ją jeden z lekarzy, ale po serii antybiotyków objawy Iliany nie ustąpiły. Wizyta u urologa przyniosła inną diagnozę: śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC), przewlekła choroba, która powoduje ból miednicy, ciśnienie w pęcherzu i częste oddawanie moczu. Specjalista przepisał codziennie lek, który początkowo pomógł, ale po kilku miesiącach stosowania Iliana zaczęła odczuwać zmęczenie, nudności i brak apetytu. „To okropne”, powiedziała nowemu lekarzowi, opowiadając o wszystkim, co odebrał jej ten stan, od życia towarzyskiego po karierę. Iliana nie mogła nawet towarzyszyć mężowi podczas długich przejażdżek w weekendy, ponieważ wibracje potęgowały ból pęcherza. Na szczęście lekarz zidentyfikował przyczynę nowych objawów Iliany, ale wiadomość była tragiczna: lek, który pomagał jej pęcherzowi, również podwyższał jej enzymy wątrobowe. „Musisz natychmiast odstawić ten lek” – ostrzegł lekarz. Ale kiedy nie mogąc znaleźć rozwiązań, zalecił usunięcie pęcherza Iliany, wiedziała, że potrzebuje innej opcji. To nie może się zdarzyć zdecydowała. Muszę znaleźć inny sposób! Naturalne leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego Desperacko potrzebująca pomocy Iliana zwróciła się do Stowarzyszenia Interstitial Cystitis Association (ICA), gdzie rzeczniczka pacjentów zasugerowała, żeby spróbowała skoncentrowanych tabletek z aloesem. Ekstrakt roślinny jest pełen związków przeciwbólowych, przeciwzapalnych i zwiększa produkcję cząsteczek glikozoaminoglikanów, które pomagają w naprawie wyściółki pęcherza. Pełna nadziei Iliana zaczęła brać Kapsułki Desert Harvest Aloe Vera (38 USD, dwa na raz, trzy razy dziennie. W ciągu zaledwie jednego miesiąca ogniste uczucie w pęcherzu zaczęło ustępować, a jej podróże do łazienki zmniejszyły się. W ciągu trzech miesięcy Iliana ograniczyła się do przyjmowania czterech tabletek dziennie. „Czuję się 95 procent lepiej!” ucieszyła się ze swojego męża, dołączając do niego podczas przejażdżki do miasta, aby świętować. Po tysiącach dolarów wydanych na leki i testy medyczne Iliana była podekscytowana stwierdzeniem, że kapsułki z aloesem sprawiły, że objawy IC praktycznie zniknęły. Dziś przyjmuje dwie kapsułki dziennie i może żyć pełnią życia. „Przeszedłem od niemożności opuszczenia domu do prowadzenia samochodu, spotkań towarzyskich i ponownych ćwiczeń!” 58-letnie belki. „Zostałem nawet zwolennikiem ICA – to niesamowite, że wróciłem do zdrowia i mogłem pomagać innym!” Inne sposoby, w jakie aloes poprawia zdrowie: Leczy zaburzenia żołądkowo-jelitowe: Badania pokazują, że popijając 1 uncję. Dziennego soku z aloesu może złagodzić problemy z brzuchem nawet u 80 procent kobiet, często w ciągu zaledwie dwóch dni. Wypij prosto lub wymieszaj z ulubionym napojem! Łagodzi ból: Badania w czasopiśmie Molekuły sugeruje dodanie 1 uncji. soku z aloesu do wieczornego łyku łagodzi bóle stawów i obrzęki nawet o 55 procent. Ale aby uniknąć efektu przeczyszczającego, zacznij od 1 łyżeczki. przed snem przez tydzień, a następnie pracować do 1 uncji. Kończy zgagę: Biorąc 2 łyżeczki. soku z aloesu dziennie zmniejsza częstotliwość zgagi o 71%, twierdzą chińscy naukowcy, którzy przypisują aloesowi związki, które łagodzą stany zapalne i poprawiają trawienie. Jak zrobić własny sok z aloesu: Umyj 1 duży liść aloesu (ze sklepów ze zdrową żywnością), przytnij boki, aby usunąć kolce i usuń górną skórkę. Pokrój przezroczysty żel w środku na 1 ″ kostki i usuń z dolnej skórki. Wyrzucić całą skórkę, która jest toksyczna. Umieść 6 do 8 kostek w blenderze z sześcioma szklankami wody i zmiksuj, doprawiając sokiem z cytryny lub limonki. Przechowuj w lodówce do czterech tygodni. Zamrozić pozostałe kostki do wykorzystania w przyszłości. Ta historia pojawiła się pierwotnie w naszym magazynie drukowanym.Odmiedniczkowe zapalenie nerek – objawy. Odmiedniczkowe zapalenie nerek jest najczęściej wynikiem zakażenia układu moczowego, czyli na przykład nieleczonego zapalenia pęcherza moczowego. Objawy zapalenia nerek o tym podłożu to: wysoka gorączka (zwykle powyżej 38,5°C) z dreszczami, ból w okolicy lędźwiowej, nudności i wymioty, Mam na imię Hanka, na PaleoSmak zaglądam od zeszłego roku, kiedy to - po wielu różnych zdrowotnych perypetiach i badaniach - okazało się, że wybór mam zero jedynkowy: żyć szczęśliwie i lekko, albo umierać długo i w boleściach . Nie jestem aż taką masochistką, oczywiście wybrałam szczęście i bezbolesną lekkość. Konto założyłam dzisiaj, po sygnale ze strony Suzu, w sprawie podzielenia się swoimi doświadczeniami na temat śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Myślę, że moje przeżycia na drodze od trwania w permanentnym bólu po bezbolesną radość istnienia, mogą się komuś przydać. Powiem tylko, bez wchodzenia w zbędne szczegóły, że w roku 2015 osiągnęłam wagę 130 kg, totalną niemożność normalnego funkcjonowania, po faszerowaniu się środkami przeciwbólowymi (stawy, migreny, zapalenia pęcherza) dobrnęłam do finału pod tytułem "Rozpad absolutny". Sygnałem były nieustanne problemy z jelitami i pęcherzem. Potem doszła arytmia serca. Lekarze - bateria tabletek - jeszcze gorszy stan. I wtedy, wiosną 2016, trafiłam tutaj. Wchodząc na PaleoSmak, szukałam przede wszystkim sposobów na pozbycie się bólu - po lekturze tutejszych artykułów najbardziej logiczne wydało mi się odstawienie żywności, "stwarzającej problemy". Praca nad tym tematem zajęła mi kilka miesięcy, ale po ostatniej wizycie u kardiologa, który niemal mnie zabił swoimi pomysłami na moją arytmię, było już z górki. Otóż - żaden, słownie żaden z wysoko tytułowanych kardiologów ani słowem nie zająknął się, że powodem arytmii może być nietolerancja histaminy. Żaden z odwiedzonych urologów nie bąknął słowa na temat, że nietolerancja histaminy może być powodem permanentnego bólu pęcherza. Żaden z lekarzy, których spotkałam na tej mojej "drodze tysiąca nieszczęść", nie uświadomił mi, jak ważne w produkcji enzymu dao jest jelito cienkie (u mnie zapewne wtedy doszczętnie zrujnowane nierozsądnym odżywianiem się i środkami przeciwbólowymi). O tym wszystkim poczytałam już sama (również i tutaj), jednocześnie zrywając z tzw leczeniem konwencjonalnym. Odpowiadam na pytanie Suzu o moją dietę przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza. Przede wszystkim, przez wiele tygodni studiowałam wszystko, co można znaleźć w internecie na ten temat. Równolegle zaczęłam wyrzucać ze swojej diety każdą potrawę, na którą mój organizm reagował bólem. Poleciały zboża, cukier, wszystkie wysoko przetworzone zabawki typu konserwy, zupki trupki tzn w proszku, zniknęły ukochane serki pleśniowe, a potem wszystkie inne. Herbata, kawa, alkohol. W pewnym momencie zostałam twarzą w twarz z surowym ogórkiem, rzodkiewką, marchewką (ale tylko gotowaną!!) i rybami gotowanymi na parze. Co przy moim ówczesnym wyborze Ból albo Przysmaki było i tak oszałamiającą ilością żarełka I z kilometrami regałów pełnych żarcia (obecnie mieszkam w Niemczech - widoki półek w tutejszych marketach przez pierwsze tygodnie zabijały mnie niemal tak samo jak ból). Ale dałam radę - marzenie o życiu bez bólu wygrało z hedonistycznym uwielbieniem smaków i słodyczy. Nawyki, które powinny wejść w krew każdej osobie, mającej problemy z nietolerancją histaminy (ból pęcherza przy śródmiąższowym zapaleniu spowodowany jest - w skrócie - działaniem drażniącym histaminy na uszkodzoną błonę śluzową, wyściełającą pęcherz): - wykucie na pamięć tabeli produktów zawierających histaminę oraz powodujących jej wyrzut (lub zainstalowanie tematycznej aplikacji w smartfonie) - spożywanie wyłącznie świeżych produktów (lub potraw przyrządzonych z nich samodzielnie) - opracowanie osobistej diety, wykluczającej dokuczliwe bóle (u mnie pozostało około 10 % tego, co spożywa przeciętny klient marketu i niestety odbywało się to metodą prób i błędów, plus aplikacja ICN FoodList, ratująca mnie podczas zakupów w pierwszych tygodniach świadomości) - bezwzględnie: wyrobienie w sobie odporności na stres - ból spowodowany stresem stanowił u mnie ponad połowę czasu trwania dolegliwości Co jem obecnie: Ogórki i rzodkiewkę w dalszym ciągu to moi najwierniejsi przyjaciele. Ogólnie rzecz biorąc - jarzyny w postaci zupy, którą to potrawę ćwiczę już drugi rok (choć nie wyłącznie, ale przede wszystkim). Zestaw jarzyn do dobrania osobistego - każdy z nas toleruje / nie toleruje inaczej. Jarzyny wkładam do gotującego się rosołu (pierś kurczaka lub cielęcina, jeśli mam możliwość zdobycia dobrego mięsa) i po pięciu minutach wyłączam gaz. to wystarcza, aby jarzyny nie były całkiem surowe. Poza tym jajka, ryby (nie wędzone), masło, czasami kasza gryczana, ziemniaki w mundurkach (na parze). Żadnych ekstremalnych przypraw, żadnych kiszonek, cytrusów, z owocami też nie mogę przesadzić z uwagi na nie do końca opanowaną sprawę fruktozy. Mięso wyłącznie czyste (żadnych wędlin) - rzadko. Na początku próbowałam wyrobów tzw bezglutenowych, ale gdy po którymś bezglutenowym cudzie omal nie wypaliło mi śluzówki w ustach - zaczęłam czytać skład i... natychmiast wyrzuciłam. Od tamtej pory zresztą przestałam kupować gotowce. Choć nie ukrywam - czasami skusi mnie kawałek czekolady (kostka, bo po dwóch może być już kiepsko). Przez półtora roku piłam herbatę Rooibos, ale ostatnio coś mnie od niej odrzuciło - piję samą wodę. Ponieważ nie mogę przyjmować żadnych witamin w tabletkach, postawiłam na pyłek pszczeli - spożywam regularnie (w zalecanych interwałach czasowych) dwie łyżeczki dziennie. W przeciągu czternastu miesięcy schudłam ponad 30 kg. Waga nadal idzie w dół, choć już spokojniej - w granicach 1,5 kg miesięcznie. Nie przyjmuję żadnych środków przeciwbólowych. Funkcjonuję normalnie. Pracuję. Codziennie chodzę na spacery, 3-5 km. Myślę wyłącznie pozytywnie, albowiem "czuć się inaczej niż dobrze, po prostu się nie opłaca"
Śródmiąższowe zapalenie nerek również objawia się bólem w okolicy lędźwiowej, gorączką nawet powyżej 39°C, bólami stawów, ale także wysypką w różnych miejscach skóry. W badaniach moczu pojawia się krwiomocz, a jego stopniowe zmniejszanie wskazuje na początek ostrej niewydolności nerek.
Śródmiąższowe zapalenia pęcherza moczowegoŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, to zespół dolegliwości bólowych występujących w podbrzuszu: w okolicy miednicy, pochwy lub cewki moczowej. Charakterystycznym objawem jest tzw. częstomocz, czyli silne poczucie parcia na pęcherz i potrzeba częstego oddawania moczu oraz towarzyszący tej czynności silny ból i pieczenie. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest schorzeniem przewlekłym. Częściej występuje u kobiet niż u mężczyzn. Jest ono bardzo uciążliwe, daje choremu poczucie dyskomfortu, utrudnia codzienne funkcjonowanie i pogarsza jakość życia. Objawy są mało swoiste i przypominają zapalenie pęcherza wywołane zakażeniem dróg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoRozpoznanie więc oparte jest w pierwszej kolejności na wykluczeniu, jako przyczyn dolegliwości, wszelkich ewentualnych chorób i infekcji: pęcherza, nerek i narządów płciowych oraz nieprawidłowości w ich budowie. W trakcie diagnostyki wykonuje się szereg badań: analizę moczu, cytologię, badania obrazowe: USG jamy brzusznej i uro-tk oraz cystoskopię połączoną z biopsją. Głównym kryterium pozwalającym na rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest stwierdzenie w badaniu cystoskopowym zmian w postaci krwawych wybroczyn i owrzodzeń na powierzchni błony śluzowej pęcherza. Wskazaniem na wystąpienie schorzenia jest również. obecność, w pobranym do badania histopatologicznego materiale, komórek tucznych. Niestety takie zmiany pojawiają się bardzo rzadko. Jedynym sposobem pomocnym w rozpoznaniu jest TEST PARSONSA -podanie do pęcherza dwóch różnych substancji i obserwacja reakcji pacjenta na każdą z nich .Nieznane są czynniki wywołujące chorobę. Pojawia się ona nagle i niespodziewanie, bez konkretnych przyczyn. Według najnowszych badań sprzyjają jej przebyte w przeszłości infekcje dróg moczowych, alergie, depresje, palenie papierosów. Często współistnieje ona z zespołem jelita drażliwego, chorobami autoimmunologicznymi. Może mieć również podłoże śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoProces leczenia jest trudny i skomplikowany. Przeważnie choroba rozpoznawana jest późno, w stanie mocno zaawansowanym. Niemożność precyzyjnego określenia czynnika chorobotwórczego utrudnia dobór najefektywniejszej formy terapii. Dodatkową komplikację stanowi samoistne ustępowanie objawów, nawet na dłuższy okres i ponowne nawracanie ich. Metody leczenia są mniej i bardziej inwazyjne. Jedną z metod jest farmakoterapia. Polega ona na aplikowaniu pacjentowi środków doustnych lub bezpośrednio do pęcherza. Stosuje się między innymi trójcykliczne leki antydepresyjne, antyhistaminowe, rozkurczowe, blokery kanału wapniowego itd. Doustną terapię farmakologiczną można uzupełnić suplementami takimi jak: L-arginina, aloes, kwas hialuronowy. Wśród preparatów dopęcherzowych dużą efektywnością odznaczają się heparyna i kwas hialuronowy, wykazujące właściwości przeciwzapalne. Podawane są one za pomocą cewnika. Mają jednak tę przewagę nad doustnymi, że działają szybciej i powodują mniejsze skutki uboczne. W przypadku, gdy choroba ma podłoże neurogenne, stosuje się bardziej inwazyjne terapie np. wstrzykiwanie neurotoksyn porażających włókna nerwowe, odpowiadające za nieprawidłową reakcję pęcherza albo neurostymulację nerwów za pomocą elektrod o różnym natężeniu. Celem tego drugiego zabiegu jest poprawa funkcjonowania mięśniówki pęcherza. W cięższych przypadkach wykonuje się zabiegi chirurgiczne polegające między innymi na rozciąganiu pęcherza poprzez wprowadzenie do niego pod ciśnieniem płynu lub powiększaniu za pomocą fragmentu jelita. W skrajnych sytuacjach przeprowadza się cystektomie, czyli częściowe lub całkowite usunięcie tego narządu. W leczeniu stosuję się również ostrzykiwanie ściany pęcherza i ćwiczenia wspomagające leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowegoPacjent może wspomóc terapię i ograniczyć dolegliwości i uciążliwości związane z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego poprzez stosowanie odpowiedniej diety wykluczającej z menu produkty drażniące błonę śluzową pęcherza takie jak: owoce bogate w witaminę C, warzywa zawierające potas, wyroby z dużą ilością kakao, cukru, napoje z kofeiną, alkohol itd.. Elementem łagodzącym przebieg choroby są regularne ćwiczenia fizyczne, w tym rozciągające. Ograniczeniu częstości oddawania moczu służy trening pęcherza, polegający na kontrolowanym wstrzymywaniu mikcji. Ważna jest też umiejętność radzenia sobie ze stresem oraz znajomość i umiejętność korzystania z technik relaksacyjnych. Osoby, które zaobserwowały u siebie niepokojące dolegliwości, mogące wskazywać na w/w schorzenie, zapraszam na konsultację do gabinetu urologicznego – Wrocław ul. Gwarna 6. Zapewniam pomoc specjalistyczną w zakresie diagnostyki(wykonuję TEST PARSONSA) dobór najefektywniejszej metody terapii, a następnie pełną kontrolę przebiegu procesu leczenia. Oferuję również pacjentowi pełne wsparcie psychiczne.Zapalenie wielomięśniowe ( polymyositis – PM) jest nabytym, idiopatycznym, przewlekłym zapaleniem mięśni. Zapalenie skórno-mięśniowe ( dermatomyositis – DM) jest postacią zapalenia mięśni z towarzyszącym zapaleniem skóry. W obu chorobach mogą wystąpić zmiany zapalne w sercu, tkance śródmiąższowej płuc i naczyniach
Zapalenie (zakażenie) pęcherza moczowego (cystitis, urocystitis) zwykle wywołują bakterie Escherichia coli (pałeczka okrężnicy) należące do grupy pałeczek jelitowych. Żyją one w jelicie grubym i na skórze w okolicy odbytu. Rzadsze patogeny zapalenia pęcherza z tej grupy to gronkowce i enterokoki. Ostatnia aktualizacja artykułu Jeśli bakterie przedostaną się do cewki moczowej, mogą wywołać zapalenie pęcherza. Wówczas jest to bakteryjne zakażenie pęcherza, natomiast drugą formą tej choroby jest przewlekłe zapalenie śródmiąższowe pęcherza występujące u osób o wrodzonych predyspozycjach. Zapalenie pęcherza w praktyce oznacza zakażenie moczu – bakterie podrażniają ściany pęcherza wywołując stan zapalny błony śluzowej. Ze względu różnic anatomicznych zapalenie pęcherza jest chorobą typowo kobiecą, u mężczyzn zdarza się bardzo rzadko. Kobiety mają dużo krótszą cewkę moczową – czyt. brak penisa, co ułatwia drobnoustrojom dotarcie do pęcherza moczowego. U kobiet najczęściej dochodzi do zakażenia pęcherza po stosunku płciowym. Bakterie z przedsionka pochwy są wpychane do cewki moczowej, stąd zwyczajowe określenie choroba miesiąca miodowego. Szacuje się, że 50% wszystkich kobiet przynajmniej raz w życiu cierpi na zapalenie pęcherza, a ponad 20% przebywa je wielokrotnie. Nierzadkie są przypadki, gdy kobieta doznaje zapalenia raz czy dwa razy w ciągu roku. Objawy zapalenia pęcherza moczowego Mogą bardzo utrudniać codzienne życie, jednak ich nasilenie to sprawa indywidualna. Lekkie przypadki to 1 lub 2 łagodne objawy, ale w cięższych formach choroby mogą wystąpić wszystkie objawy naraz, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie: parcie na mocz powodujące konieczność nagłego skorzystania z toalety i oddania moczu częste oddawanie małych ilości moczu (częstomocz) silne pieczenie, ból, kłucie i dyskomfort przy oddawaniu moczu (dysuria) ból lub tkliwość uciskowa w dole brzucha ból pleców mętny mocz o nieprzyjemnym zapachu lub zabarwiony krwią Nieleczone zakażenie pęcherza moczowego może zainfekować nerki poprzez moczowody i wywołać znacznie poważniejszą chorobę – odmiedniczkowe zapalenie nerek! Domowe sposoby leczenia i profilaktyki zapalenia pęcherza moczowego Dieta na zapalenie pęcherza Jak najwięcej płynów to główna zasada profilaktyczno-lecznicza. Przy pierwszych objawach należy wypić szklankę wody. Następnie wypijać pół szklanki wody, co 20 minut przez kolejne 3 godziny. Zwiększenie podaży płynów pomaga wypłukać bakterie i rozcieńczyć mocz, co skutkuje zmniejszeniem bólu podczas oddawania moczu. Dzienna minimalna dawka to 2l płynów. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym więcej znajduje się w nim szkodliwych bakterii. Pałeczki okrężnicy podwajają swoją liczebność w ciągu 20 minut, a więcej bakterii to więcej bólu. Dlatego im więcej się pije, tym szybciej ustąpi ból! Ważne: bardzo jasny mocz = dostateczna ilość płynów, ciemny mocz = płynów za mało. Soda oczyszczona (wodorowęglan sodu) lub cytrynian potasu zmniejszają kwasowość moczu (alkalizacja) i ból związany z drażnieniem zakażonych dróg moczowych. Pół łyżeczki od herbaty sody na szklankę wody. Mieszankę pić 2-3x dziennie w godzinnych odstępach. Trzeba pamiętać, że alkalizacja zmniejsza skuteczność przyjmowanych antybiotyków. Przeciwwskazania to nadciśnienie, choroby serca i nerek. Witamina C w dawce 1000mg na dzień tak zakwasza mocz, że utrudnia wzrost bakterii. Szczególnie polecane w przypadkach nawracających zakażeń. Jednak ten sposób wymaga konsultacji lekarskiej – kwaśny odczyn moczu zmniejsza działanie niektórych antybiotyków przypisywanych na zapalenie pęcherza. Sprawdź recenzję z analizą składu suplementu diety typu PREMIUM: Witamina C – 3 źródła naturalne! » Kuracja żurawinowa. Należy pić 300ml soku żurawinowego dziennie lub przyjmować preparaty zawierające wyciąg z żurawin. Owoce te zawierają kwas chinolowy (przekształcający się w wątrobie w kwas hipurowy), którego działanie wspomagane przez zawartą także w żurawinie witaminę C zmniejsza przyleganie bakterii do ścian pęcherza moczowego. Syntetyczne pochodne kwasu chinolowego są stosowane jako antybiotyki w leczeniu zapaleń dróg moczowych. Taksyfolina (dihydrokwercetyna, DHQ) to flawonoid, antyoksydant i silny synergetyk dla witaminy C. Wzmacnia i przedłuża aktywność biologiczną witaminy niezbędnej w skutecznym leczeniu zapalenia pęcherza, dlatego osoby stosujące DHQ raportują o zniwelowaniu dolegliwości. Dodatkowo, taksyfolina działa przeciwzapalnie, antybiotycznie i proodpornościowo, co potęguje efekt terapeutyczny i skutkuje wygaszeniem infekcji nawet o charakterze przewlekłym i nawracającym. W żywności znajdują się małe ilości DHQ, wyraźne działanie lecznicze zapewniają ekstrakty. Test i recenzja najmocniejszego suplementu dihydrokwercetyny » Wyciągi, napary z mniszka lekarskiego, mącznicy, kory dębu i mięty pomagają uniknąć nawracających zapaleń pęcherza moczowego. Zdrowe tłuszcze przeciwzapalne. Olej lniany działa osłonowo na błony śluzowe całego układu pokarmowego i moczowego utrudniając przyleganie szkodliwych drobnoustrojów do ścian pęcherza. Włączenie go do diety wspiera leczenie. Drugim olejem wartym uwagi jest olej kokosowy, który wzmocni terapie dzięki 50%-owej zawartości silnie antybakteryjnego kwasu laurynowego. Olej lniany można spożywać tylko na zimno, ale olej kokosowy nadaje się do obróbki cieplnej, czyli w kuchni zastąpi np. olej do smażenia. Cystone to mieszanka ziołowa na choroby układu moczowego, która normalizuje ph moczu i niszczy patogeny pałeczki okrężnicy. Aspiryna i ibuprofen mają działanie przeciwzapalne, a im słabszy stan zapalny w pęcherzu, tym mniejsze pieczenie. Seks a zapalenie pęcherza moczowego Podstawowa zasada profilaktyczna to mycie krocza ciepłą wodą z mydłem po każdym wypróżnieniu i stosunku płciowym! PRZED stosunkiem seksualnym » toaleta i oddanie moczu, co usuwa drobnoustroje z okolic przedsionka pochwy. Podczas stosunku mogą one łatwo dostać się do pęcherza. PO stosunku » także toaleta i oddanie moczu. Penis może wprowadzić do pęcherza bakterie obecne w ujściu cewki moczowej. Częściej chorują kobiety utrzymujące kontakty płciowe i nie znające sposobów unikania infekcji. Oddawanie moczu i stolca. Mikcja i defekacja a zapalenie pęcherza Odpowiednia pozycja na sedesie. Należy tak usiąść, aby przechylić miednicę w górę. Odbyt musi być poniżej cewki moczowej. Pełne opróżnienie. Po oddaniu moczu należy pochylić się w przód, żeby wycisnąć ostatnie krople moczu. Właściwe podcieranie odbytu po oddaniu stolca należy przeprowadzać w kierunku od przodu do tyłu, dzięki czemu bakterie jelitowe nie przedostają się do pochwy i cewki moczowej. Higiena przy zakażeniu pęcherza Właściwa higiena polega głównie na utrzymywaniu czystości w okolicy krocza i noszeniu luźnej bawełnianej bielizny. Jednak bez przesady. Zbyt częsta irygacja i nadmierne stosowanie silnych mydeł bakteriobójczych wypłukuje naturalną florę bakteryjną pochwy. Tworzy to warunki do rozwoju chorobotwórczych pałeczek okrężnicy i podrażnia cewkę moczową, co objawia się tak samo jak zapalenie. Nie wolno stosować do higieny intymnej dezodorantów, perfumowanych mydeł i pudru z talkiem. Gorące kąpiele są zalecane we wszystkich rodzajach stanów zapalnych. Ich skuteczność nasila stosowanie olejków eterycznych. Przy zapaleniu pęcherza moczowego wskazany jest olejek cedrowy lub olejek sosnowy Niezalecane zachowania zwiększające ryzyko zapalenia pęcherza Unikanie kąpieli w jacuzzi i publicznych basenach z wiadomych względów – w miejscach ogólnodostępnych istnieje większe ryzyko zarażenia. Krążek maciczny, spirala i tampony są niewskazane, gdyż mogą być przyczyną nawrotów choroby. Krążek maciczny może powodować zapalenie pochwy i pęcherza, gdyż infekcja z pochwy może zostać łatwo przeniesiona do układu moczowego. Krążek jest wprowadzany głęboko do pochwy. Jego obecność utrudnia pełne opróżnianie pęcherza, co pogarsza stopień wypłukiwania bakterii. Dlatego kobiety cierpiące na nawracające i przewlekłe zapalenie pęcherza powinny wybrać inny sposób antykoncepcji, a w czasie miesiączki stosować podpaski zamiast tamponów. Zapalenie pęcherza moczowego. Porada lekarska Wskazania do wizyty lekarskiej: objawy utrzymujące się dłużej niż jeden dzień lub nawracające ciąża ból w dole pleców lub w okolicy lędźwiowej mętny mocz lub zabarwiony krwią gorączka i dreszcze nudności lub wymioty W większości przypadków chorobotwórcze drobnoustroje znikną z moczu już po pierwszej lub drugiej dawce antybiotyku, ale dolegliwości zostaną jeszcze przez kilka dni. Tematy pokrewne Endometrioza » Kamica nerkowa » Menopauza » Nietrzymanie moczu » Opryszczka narządów płciowych »Dodaj dodatkowy przeciwzapalny olej rybny omega-3 z EPA i DHA. Liczne badania wykazały, że EPA i DHA w oleju z ryb działają jako wysoce skuteczny środek przeciwzapalny, który może radykalnie zmniejszyć bolesny obrzęk pęcherza i okolicy miednicy i działa jako naturalny lek na śródmiąższowe objawy zapalenia pęcherza.
Ból pęcherza może wskazywać na infekcję pęcherza lub zranienie lub stan znany jako śródmiąższowe zapalenie pęcherza --- bolesne choroby pęcherza moczowego, które mogą spowodować uszkodzenie ściany pęcherza moczowego. Aloe vera żel jest znany jako naturalne lekarstwo na niektórych chorobach pęcherza. Właściwości aloesu Sok Aloe vera żel (Aloe Barbadensis) działa kojąco na układ trawienny, a jej właściwości przeciwzapalne wspomagania gojenia. Jego właściwości antybakteryjne i przeciwwirusowe pomóc mu zwalczyć infekcję. Zmniejsza kwasowość Sok Aloe vera żel neutralizuje kwas żołądkowy, a to może przyczynić się do zmniejszenia kwasowości moczu, pęcherz wewnętrznych daje szansę na blizny goją. Herb na pęcherz Jest to powszechnie wskazany pęcherza moczowego, nerek, i działa jako środek czyszczący do pęcherza. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), żel aloe vera pomaga uspokojenia niektóre z objawów związanych z chorobą, takich jak spalanie i bólu. Jej składniki polisacharydów pomóc przywrócić uszkodzony przez wyściółkę pęcherza IC. Pęcherza podszewka składa się także z polisacharydów. Ostrzeżenie Sprawdź etykietę Aloe Vera żel do jego dodawanych składników. Jeśli zawiera kwas cytrynowy, może ponadto podrażniają pęcherza. Skonsultuj się z pracownikiem służby zdrowia przed podjęciem żel z aloesu.
Translation of "zapalenie pęcherza" into English. cystitis is the translation of "zapalenie pęcherza" into English. Sample translated sentence: Przede wszystkim już nie bolało, szczególnie kiedy udało mi się w końcu pozbyć zapalenia pęcherza. ↔ It wasn’t painful any more, for a start, especially now I’d sorted out the cystitis
Ekspert medyczny artykułu Nowe publikacje хCała zawartość iLive jest sprawdzana medycznie lub sprawdzana pod względem faktycznym, aby zapewnić jak największą dokładność faktyczną. Mamy ścisłe wytyczne dotyczące pozyskiwania i tylko linki do renomowanych serwisów medialnych, akademickich instytucji badawczych i, o ile to możliwe, recenzowanych badań medycznych. Zauważ, że liczby w nawiasach ([1], [2] itd.) Są linkami do tych badań, które można kliknąć. Jeśli uważasz, że któraś z naszych treści jest niedokładna, nieaktualna lub w inny sposób wątpliwa, wybierz ją i naciśnij Ctrl + Enter. Epidemiologia Przyczyny Objawy Gdzie boli? Formularze Diagnostyka Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Leczenie Z kim się skontaktować? Więcej informacji o leczeniu Leki Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest zespołem klinicznym, którego głównymi objawami są: przewlekły ból w miednicy, częste oddawanie moczu, naglące i nocne oddawanie moczu (z jałowym moczem). U większości pacjentów, przy braku charakterystycznego wrzodu Gunnera, jest to diagnoza wyjątkowa. [1], [2], [3], [4], [5], [6], [7], [8] Epidemiologia Biorąc pod uwagę złożoność i niejednoznaczność kryteriów diagnostycznych, prowadzenie badań epidemiologicznych jest niezwykle trudne. Według Oravisto, w Finlandii w 1975 r. Częstość występowania kobiet z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza wynosiła 18,1 przypadków na 100 000. Łączna częstość występowania mężczyzn i kobiet wynosiła 10,6 na 100 000. U 10% pacjentów ustalono ciężki przebieg śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego. W 1989 roku 43 500 pacjentów z potwierdzoną diagnozą śródmiąższowego zapalenia pęcherza znaleziono w Stanach Zjednoczonych w badaniu populacyjnym. Nieco później, w 1990 r., Held zdiagnozował 36,6 przypadków na 100 000. W 1995 r. Stwierdzono w Holandii od 8 do 16 przypadków śródmiąższowego zapalenia pęcherza na 100 000 osób. Jednak nie ma danych na temat jego rozpowszechnienia w naszym kraju. [9], [10], [11], [12], [13], [14], [15], [16] Przyczyny śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Czynników ryzyka, śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego obejmują zabiegów chirurgicznych operacji ginekologicznych Położnictwa spastyczne zapalenie okrężnicy, zespół jelita drażliwego, reumatoidalne zapalenie stawów, astma, reakcje alergiczne, do leczenia, chorób autoimmunologicznych i innych chorób. Tak więc, pomimo różnych teorii śródmiąższowe zapalenie pęcherza (narusheniya przepuszczalność komórek nabłonka dróg moczowych, mechanizm autoimmunologiczny, predyspozycje genetyczne, neurogenne i czynniki hormonalne lub ekspozycja na czynniki toksyczne), etiologii i patogeneza są znane. Pod tym względem leczenie tej kategorii pacjentów jest trudnym zadaniem, a wielu leków stosowanych w leczeniu choroby żadna nie jest w 100% skuteczna. [17], [18], [19], [20], [21] Objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Główne objawy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego - ból w okolicach miednicy i częste oddawanie moczu (do stu razy dziennie bez obecności moczu) i są przechowywane w nocy, co prowadzi do wykluczenia społecznego pacjentów: 60% pacjentów unikać stosunków seksualnych; liczba samobójstw wśród pacjentów jest dwukrotnie większa niż w populacji. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego jest jedną z przyczyn przewlekłego bólu miednicy u kobiet i przewlekłego, bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego lub prostatodynii u mężczyzn. Przyjęto teoria wieloczynnikowa zmienia ściany pęcherza moczowego u pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego, w tym zmiany w powierzchni dróg moczowych i macierzy zewnątrzkomórkowej, zwiększona przepuszczalność nabłonka dróg moczowych, wpływ komórek tucznych i zmiany aferentnych unerwienia ściany pęcherza (mechanizm nejroimmunnyh). [22] Gdzie boli? Formularze Wrzody są pęknięciami, często pokrytymi fibryną wnikającą do blaszki właściwej, ale nie głębszą niż warstwa mięśniowa. Wokół owrzodzenia znajduje się naciek zapalny składający się z limfocytów i komórek plazmatycznych. Wrzodziejące zmiany pęcherza z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego należy odróżnić od urazów popromiennych, gruźlicy oraz guzów pęcherza moczowego i narządów miednicy. Jedynie obecność owrzodzenia pęcherza Hunnera jest wskazaniem do leczenia endoskopowego (TUR, koagulacja, przezcewkowa resekcja laserem). Wraz ze spadkiem pojemności pęcherza moczowego, któremu towarzyszy naruszenie urodynamiki górnych dróg moczowych, należy wykonać różne rodzaje augmentacji plastiku jelitowego lub cystektomii z plastikiem pęcherza. Wyniki wieloośrodkowych badań wykazały, że monoterapii nie można stosować w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Skuteczna może być tylko kompleksowa terapia, oparta na indywidualnych cechach pacjenta, zastosowaniu leków o udowodnionej skuteczności, wpływających na znane powiązania patogenezy choroby. Tak więc, pomimo różnorodności leków stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, żaden z nich nie może być uznany za całkowicie skuteczny. Konieczne jest przeprowadzenie wieloośrodkowych, randomizowanych badań kontrolowanych placebo w celu określenia stosowności zastosowania określonej metody leczenia. I jak powiedzieli w 1969 roku, Hanash i Pool o śródmiąższowym zapaleniu pęcherza: "... Przyczyna jest nieznana, diagnoza jest trudna, a leczenie paliatywne, efekt jest krótkotrwały". [23], [24], [25], [26], [27], [28], [29] Diagnostyka śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Etapy diagnoza śródmiąższowe zapalenie pęcherza: analiza reklamacji pacjentów (w tym różne rodzaje kwestionariuszy - ból w miednicy i pilną potrzebę / FREQUENCE pacjenta Objawy skala), dane kontroli, cystoskopii (owrzodzeń, obecność gunnerovskoy glomerulations) i słabo; test potasu, wykluczenie innych chorób dolnych dróg moczowych, przebiegając z podobnym obrazem klinicznym. Kryteria NIH / NIDDK dla rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza Kryteria wykluczenia Czynniki pozytywne Kryteria włączenia Wiek nie przekracza 18 lat; Guz pęcherza moczowego; Kamienie moczowodu, pęcherza moczowego; Gruźlicze zapalenie pęcherza; Bakteryjne zapalenie pęcherza; Post-promieniowe zapalenie pęcherza, Vaginity; Brodawki narządów płciowych; Opryszczka narządów płciowych; Uchyłek cewki moczowej; Częstotliwość oddawania moczu mniejsza niż 5 razy na godzinę; Nokturia mniej niż 2 razy; Czas trwania choroby jest krótszy niż 12 miesięcy Ból w pęcherzu, gdy jest wypełniony, zatrzymuje się, gdy oddajesz mocz. Ciągły ból w projekcji miednicy małej, powyżej piersi, w kroczu, pochwie, cewce moczowej. Pojemność pęcherzykowa pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, brak niestabilności detrusora. Krzepnięcia w cystoskopii Obecność owrzodzenia Hunnera w pęcherzu Zgodnie z obrazem cystoskopowym wyróżnia się dwie formy śródmiąższowego zapalenia pęcherza: wrzodziejące (rozwój wrzodu Gunnera), obserwowane w 6-20% przypadków, nierzód, który jest wykrywany znacznie częściej. Jak wspomniano powyżej, jedną z teorii rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza uważa się za dotkniętą przez warstwę glikozoaminoglikanu. Używane w diagnozie tej choroby test potasu wskazuje na obecność zwiększonej przepuszczalności nabłonka moczowego dla potasu, który. Z kolei prowadzi do pojawienia się silnego bólu w pęcherzu po wstrzyknięciu. Należy zauważyć, że test ten ma niską specyficzność, a wynik negatywny nie wyklucza pacjenta z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Metoda przeprowadzania testu potasowego Roztwór 1: 40 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Roztwór 2: 40 ml 10% chlorku potasu w 100 ml jałowej wody. W ciągu 5 minut pacjent ocenia ból i obecność naglącej potrzeby oddawania moczu w systemie 5-punktowym. Korelacja pozytywnego testu potasu i ocena wyniku na skali PUF podczas testu potasowego Punkty według skali PUF Dodatni wynik testu,% 10-14 75 15-19 79 > 20 94 W związku z przerywanym i postępującym nasilaniem się objawów choroby, a także niespecyficzności objawów, które mogą być spowodowane innymi chorobami ginekologicznymi i urologicznymi, dość trudno jest zdiagnozować śródmiąższowe zapalenie pęcherza. [30], [31], [32], [33], [34], [35], [36] Co trzeba zbadać? Jak zbadać? Jakie testy są potrzebne? Z kim się skontaktować? Leczenie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego Zasady leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza: przywrócenie integralności nabłonka dróg moczowych; redukcja aktywacji neurogennej; Tłumienie kaskady reakcji alergicznych. Zgodnie z mechanizmem działania, główne typy zachowawczego leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza podzielono na trzy kategorie: leki, które bezpośrednio lub pośrednio zmieniają funkcje nerwowe: narkotyczne lub nie-narkotyczne leki przeciwbólowe, antydepresyjne, przeciwhistaminowe, przeciwzapalne, antycholinergiczne, przeciwskurczowe; metody cytodestrukcji, które niszczą komórki parasola pęcherza moczowego i prowadzą do remisji po ich regeneracji: hydroblokowanie pęcherza moczowego, instalacja dimetylosulfotlenku, azotanu srebra; metody cytoochronne, chroniące i odbudowujące warstwę mucyny w pęcherzu moczowym. Leki te obejmują polisacharydy: heparynę sodową, pentosanowy polisiarczan sodu i ewentualnie kwas hialuronowy. Europejskie Stowarzyszenie Urologii opracowało poziomy dowodów i zaleceń dotyczących leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza (bolesny zespół pęcherza moczowego). Poziomy dowodów: 1a - metaanaliza lub randomizowane próby; 1c - dane z co najmniej jednego randomizowanego badania; 2a - jedno dobrze zorganizowane kontrolowane badanie bez randomizacji; 2c - jedno dobrze zorganizowane badanie innego typu; 3 badania nieeksperymentalne (badanie porównawcze, seria obserwacji); 4 - komitety ekspertów, ekspertyzy. Stopień zaleceń: A - Zalecenia kliniczne oparte są na badaniach o wysokiej jakości, w tym co najmniej w jednym badaniu z randomizacją: B - zalecenia kliniczne oparte są na badaniach bez randomizacji; C - brak odpowiednich badań klinicznych o odpowiedniej jakości. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwhistaminowych Histamina jest substancją uwalnianą przez komórki tuczne i wywołującą ból, rozszerzenie naczyń krwionośnych i przekrwienie. Uważa się, że infiltracja przez komórki tuczne i ich aktywacja jest jednym z licznych ogniw w patogenezie rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Teoria ta posłużyła również jako podstawa do stosowania leków przeciwhistaminowych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Hydroksyzyna jest antagonistą trójcyklicznego receptora piperazyno-histaminy-1. Theoharides i in. Po raz pierwszy wskazał na skuteczność jego stosowania w dawce 25-75 mg na dobę u 37 z 40 pacjentów z śródmiąższowym zapaleniem pęcherza. Cymetydyna jest blokerem receptorów H2. Skuteczność kliniczną cymetydyny (400 mg dwa razy na dobę) wykazano w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo prospektywnym badaniu z udziałem 34 pacjentów z nieziarniczą postacią śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Zaobserwowano istotne zmniejszenie nasilenia obrazu klinicznego w grupie leczonych pacjentów (z 19,7 do 11,3) w porównaniu z placebo (19,4 do 18,7). Ból na piersi i nokturia to objawy regresji występujące u większości pacjentów. Należy zauważyć, że podczas biopsji przed i po leczeniu lekami przeciwhistaminowymi, nie było zmiany w błonie śluzowej pęcherza moczowego, więc mechanizm działania tych leków pozostaje niejasny. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie leków przeciwdepresyjnych Amitryptylina - tricykliczny środek przeciwdepresyjny, wpływających na działanie ośrodkowy i obwodowy przeciwcholinergiczne o antyhistaminowy, uspokajające i hamowania wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny. W 1989 r. Nappo i in. Najpierw zwrócił uwagę na skuteczność amitryptyliny u pacjentów z bólem nad kościami i częstym oddawaniem moczu. Bezpieczeństwo i skuteczność leku przez 4 miesiące w dawce 25-100 mg udowodniono w podwójnie ślepym, randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu prospektywnym. Ból i oddawanie moczu w grupie leczonej znacznie się zmniejszyły, zwiększyła się pojemność pęcherza, ale nieznacznie. Po 19 miesiącach od zakończenia leczenia utrzymywała się dobra reakcja na stosowanie leku. Amitryptylina wykazuje wyraźne działanie przeciwbólowe w zalecanej dawce 75 mg (25-100 mg). Jest niższy niż dawka stosowana w leczeniu depresji (150-300 mg). Regresja objawów klinicznych rozwija się dość szybko - 1-7 dni po rozpoczęciu leczenia. Stosowanie dawki większej niż 100 mg wiąże się z ryzykiem nagłej śmierci wieńcowej. Warstwa glikozoaminoglikanowa jest częścią zdrowej komórki nabłonka dróg moczowych, która zapobiega uszkodzeniu jej przez różne czynniki, w tym czynniki zakaźne. Jedną z hipotez dotyczących rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej i dyfuzja czynników uszkadzających do ścianki pęcherza moczowego. Polisiarczan sodu pentosanu jest syntetycznym mukopolisacharydem, dostępnym w postaci do spożycia. Jego działanie polega na korygowaniu wad warstwy glikozoaminoglakonowej. Nakładaj 150-200 mg dwa razy dziennie. W badaniach kontrolowanych placebo obserwowano zmniejszenie oddawania moczu, zmniejszenie jego pilności, ale brak nokturii. Nickel i wsp., Stosując różne dawki leku, udowodnili, że ich wzrost nie prowadzi do istotniejszej poprawy jakości życia pacjenta. Pewna wartość ma czas trwania leku. Podawanie polisiarczanu sodu pentosanu jest bardziej odpowiednie w przypadku nie-wrzodowych postaci śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Efekty uboczne leku w dawce 100 mg trzy razy na dobę obserwuje się dość rzadko (mniej niż 4% pacjentów). Wśród nich można zauważyć odwracalne łysienie, biegunkę, nudności i wysypkę. Bardzo rzadko występuje krwawienie. Biorąc pod uwagę, że lek in vitro nasila proliferację komórek raka sutka MCF-7, należy go stosować ostrożnie u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju tego nowotworu i kobiet w wieku przedmenopauzalnym. Inne leki doustne, które kiedykolwiek były stosowane w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza obejmują nifedypinę, mizoprostol, metotreksat, montelukast, prednizolon, cyklosporynę. Jednak grupy pacjentów przyjmujących leki są stosunkowo małe (od 9 do 37 pacjentów), a skuteczność tych leków nie została potwierdzona statystycznie. Według L. Parsonsa (2003), leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą następujących leków może być skuteczne u 90% pacjentów: pentosanowy polisiarczan sodu (wnętrze) 300-900 mg / dobę lub heparynę sodową (dopęcherzową) 40 000 IU w 8 ml 1% lidokainy i 3 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu; hydroksyzyna w dawce 25 mg na dobę (50-100 mg każda na wiosnę i jesień); amitryptylina w dawce 25 mg na dobę (50 mg co 4-8 tygodni) lub fluoksetyna 10-20 mg / dobę. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: heparyna sodowa Biorąc pod uwagę, że uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanowej jest jednym z czynników rozwoju śródmiąższowego zapalenia pęcherza, heparynę sodową stosuje się jako analog warstwy mukopolisacharydu. Ponadto ma działanie przeciwzapalne, hamuje angiogenezę i proliferację fibroblastów i mięśni gładkich. Parsons i in. Wskazać skuteczność 10000 IU heparyny sodowej 3 razy w tygodniu przez 3 miesiące u 56% pacjentów; remisja utrzymywała się przez 6-12 miesięcy (u 50% pacjentów). Stosowanie heparyny sodowej po podaniu dopęcherzowym dimetylosulfotlenku uważa się za skuteczną metodę leczenia. Dobre wyniki uzyskano po dopęcherzowym wstrzyknięciu heparyny sodowej z hydrokortyzonem w połączeniu z oksybutyniną i tolterodyną. Skuteczność metody wyniosła 73%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: kwas hialuronowy Kwas hialuronowy jest składnikiem warstwy glikozoaminoglikanowej zawartej w wysokim stężeniu w podnabłonkowej warstwie ściany pęcherza moczowego i przeznaczony do ochrony ściany przed podrażniającymi składnikami moczu. Ponadto kwas hialuronowy wiąże wolne rodniki i działa jako immunomodulator. Morales i in. Badano skuteczność dopęcherzowego podawania kwasu hialuronowego (raz w tygodniu przez 40 mg przez 4 tygodnie). Poprawę zdefiniowano jako zmniejszenie nasilenia objawów o ponad 50%. Skuteczność stosowania wzrosła z 56% po podaniu przez 4 tygodnie do 71% po podaniu przez 12 tygodni. Efekt trwał 20 tygodni. Nie znaleziono dowodów toksyczności. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza: dimetylosulfotlenek Działanie leku opiera się na zwiększonej przepuszczalności błon, działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym. Ponadto promuje dysocjację kolagenu, rozluźnienie ściany mięśniowej, uwalnianie histaminy przez komórki tuczne. Trzy badania wykazały zmniejszenie nasilenia objawów u 50-70% pacjentów stosujących dimetylosulfotlenek w stężeniu 50%. Perez Marrero i in. W badaniu kontrolowanym placebo 33 pacjentów potwierdzało skuteczność (w 93% przypadków) dopęcherzowego podawania dimetylosulfotlenku w porównaniu z placebo (35%). Dane potwierdzone przez UDI, kwestionariusze, dzienniki oddawania moczu. Jednak po czterech kursach leczenia odsetek nawrotów wynosił 59%. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego: stosowanie terapii BCG Patogenetyczne uzasadnienie zastosowania szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG obejmuje immunoregulację z możliwym rozwojem braku równowagi między komórkami pomocniczymi T2 i T2. Podanie dopęcherzowe szczepionki jest metodą immunoterapii powierzchownego raka pęcherza moczowego. Dane dotyczące skuteczności terapii BCG są bardzo kontrowersyjne - od 21 do 60%. Badanie ICCTG wskazuje, że leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza za pomocą szczepionki do immunoterapii raka pęcherza moczowego BCG z łagodnymi i ciężkimi objawami klinicznymi jest niepraktyczne. W badaniu porównawczym stosowania dimetylosulfotlenku i szczepionek do immunoterapii raka BCG wykazano, że terapia BCG nie była korzystna. Jego działanie opiera się na martwicy niedokrwiennej zakończeniach nerwów czuciowych w ściance pęcherzyka rosnące stężenia czynnika heparyny związane wzrostu i modyfikujących mikrovaskulyarizatsii, ale obecnie dowód tego sposobu leczenia - ZS. Nie zaleca się wykonywania neuromodulacji krzyżowej poza wyspecjalizowanymi oddziałami (poziom dowodu - ZV). Więcej informacji o leczeniu Leki Translation Disclaimer: The original language of this article is Russian. For the convenience of users of the iLive portal who do not speak Russian, this article has been translated into the current language, but has not yet been verified by a native speaker who has the necessary qualifications for this. In this regard, we warn you that the translation of this article may be incorrect, may contain lexical, syntactic and grammatical errors.
Dopęcherzowe wlewki roztworu kwasu hialuronowego i siarczanu chondroityny (Ialuril) w leczeniu chorych na przewlekłe stany zapalne pęcherza moczowego: nawrotowe zakażenia układu moczowego, zespół bolesnego pęcherza moczowego/śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, popromienne zapalenie pęcherza moczowego. Sławomir Poletajew.
Dr n. med. Przemysław KądziołkaPBS (Zespół bolesnego pęcherza) jest zespołem o niejasnej, najprawdopodobniej złożonej etiologii. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy stanowi on samodzielną jednostkę chorobową, czy charakterystyczne dla niego dolegliwości są jednakowym przejawem odmiennych chorób. Na obraz kliniczny składa się przewlekły zespół objawów ze strony dolnych dróg moczowych polegających na uczuciu bolesności w obrębie miednicy mniejszej, umiejscowionym najczęściej w okolicy nadłonowej, częstym oddawaniu moczu i występowaniu parć naglących na że zespół ten można rozpoznać po wyłączeniu wszelkich uchwytnych przyczyn objawów ze strony dolnych dróg moczowych. Czas, który u statystycznej chorej upływa od wystąpienia dolegliwości do rozpoznania PBS wynosi przeciętnie 5-7 lat i w tym okresie chora odwiedza średnio 8 lekarzy. Choroba miewa postać przewlekłą lub okresowo zaostrza się, bądź ma charakter postępującego procesu prowadzącego do trwałego uszkodzenia ściany pęcherza moczowego (mały marski pęcherz ). Subiektywne odczucia chorych na PBS oraz zmiany stwierdzane u nich obiektywnie są identyczne jak w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – interstitial cystitis), dlatego w literaturze medycznej te jednostki traktowane są wspólnie jako PBS/IC. Nazwa „śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego” opisuje konkretne zmiany histopatologiczne, natomiast „zespół bolesnego pęcherza” – charakter epidemiologiczne wskazują, że PBS/IC wystepuje u 15-39% kobiet w wieku rozrodczym. Etiologia PBS/IC pozostaje nadal niewyjaśniona. W ścianie pęcherza moczowego występują różne zmiany i nie wiadomo które z nich są pierwotne, a które wtórne. Ich mnogość i niejednoznaczność są przyczyną wielu teorii mających wyjaśnić podstawy choroby. Ze względu na brak znanego czynnika etiologicznego, stosuje się wiele różnych metod leczenia. Skuteczność niektórych z nich wiązać można z naturalnie występującymi remisjami. Benson wykazał poprawę po zastosowaniu placebo u 35% chorych. W leczeniu IC zarysowują się dwa wyraźne kierunki: leczenie farmakologiczne oraz leczenie zabiegowe. Niemal do każdej metody można zacytować autorów podających ich dużą skuteczność, jak i autorów przedstawiających brak efektów i fizjologia dróg moczowych w kontekście leczenia Zespołu Bolesnego Pęcherza(PBS) i Śródmiąższowego Zapalenia Pęcherza(IC/ICC)Układ moczowy składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Nerki są parzystym narządem położonym na tylnej ścianie jamy brzusznej poza jamą otrzewnej (zaotrzewnowo), po obu stronach kręgosłupa lędźwiowego. Każda z nerek zbudowana jest z części wewnętrznej, zwanej rdzeniem, oraz części zewnętrznej, zwanej korą. Każda nerka zbudowana jest z około miliona mikroskopijnych jednostek, które nazywamy nefronami. Każdy nefron składa się kłębuszka nerkowego oraz dołączonego do niego kanalika nerkowego (nazywanego również cewką nerkową). Głównym elementem kłębuszka nerkowego są włosowate naczynia krwionośne, których ściany są tak zbudowane, aby służyły jako filtr dla przepływającej przez kłębuszek moczoweMocz z cewek zbiorczych wlewa się do światła miedniczek nerkowych, skąd, za pośrednictwem moczowodów, dostaje się do pęcherza moczowego. Miedniczka wyściełana jest błoną śluzową, która – otaczając brodawki nerkowe – tworzy kielichy. Przy ujściu moczowodu do pęcherza znajduje się fałd błony śluzowej działający jak zastawka uniemożliwiająca cofanie się moczu z pęcherza moczowego do moczowodu. Ostatni odcinek dróg moczowych tworzy cewka moczowa oddzielona od pęcherza stale napiętym ścian pęcherza Grubość ściany pęcherza zależy od jego wypełnienia. Pusty pęcherz ma ścianę grubości około 10 mm, wypełniony – do 2 mm. Ściana pęcherza moczowego zbudowana jest z trzech warstw:– błony zewnętrznej przechodzi bezpośrednio na otaczające tkanki. Na górnej i tylnej powierzchni pęcherza przylega ona do otrzewnej, – błony mięśniowej pęcherza moczowego składa się z trzech powiązanych ze sobą warstw. Warstwa zewnętrzna i warstwa wewnętrzna mają przebieg podłużny, środkowa przebiega okrężnie. Warstwy mięśniowe są ściśle ze sobą powiązane, gdyż pęczki mięśniowe jednej warstwy przechodzą w drugą. W miejscu ujścia wewnętrznego cewki moczowej warstwa mięśniowa środkowa jest zgrubiała i tworzy zamykający ujście zwieracz pęcherza – błony śluzowej wraz z tkanką podśluzową, która w pustym pęcherzu tworzy fałdy, nie ma ich tylko w trójkącie pęcherza, leżącym między ujściami moczowodów a ujściem cewki moczowej . Fałdy te wygładzają się w miarę wypełniania się pęcherza. Błonę śluzową pokrywa nabłonek wielorzędowy przejściowy. Ponieważ moczowody przebijają ścianę pęcherza ukośnie, powstają przy ich ujściach fałdy błony śluzowej, odgrywające rolę zastawek. Im bardziej pęcherz jest wypełniony, tym silniej fałdy zamykają ujścia moczowodów. Pomiędzy błoną śluzowa a mięśniową znajduje się tkanka podśluzowa, jak wspomniano, nie ma jej jedynie w obrębie trójkąta warstwę ściany pęcherza , którą stanowi błona śluzowa pokryta nabłonkiem przejściowym, będącym pośrednią formą między nabłonkiem jednowarstwowym a wielowarstwowym płaskim. Liczba warstw komórek nabłonka jest zmienna (od 3 do 7) i zależy od stopnia wypełnienia pęcherza. Komórki nabłonka „ślizgają się” względem siebie dzięki pokryciu powierzchni cienką warstwą związków zwanych glikozoaminoglikanami (GAG). Rolę bariery ochronnej ściany pęcherza pełni strefa powierzchowna nabłonka przejściowego. Za jej szczelność odpowiadają w równym stopniu czynniki fizyczne, chemiczne oraz morfologiczne komórek. Uszkodzenie jednego z tych elementów jest przyczyną objawów zaliczanych do PBS/IC. Powierzchnia nabłonka przejściowego pokryta jest tzw. glikokaliksem złożonym z glikozoaminoglikanów , którym przypisuje się istotną rolę w chronieniu ściany pęcherza przed szkodliwym wpływem składników moczu. Uniemożliwiają one przyleganie do nabłonka i wnikanie między jego komórki mikrokryształów, białek, bakterii, a nawet komórek nowotworowych. Właściwości te zawdzięczają wiązaniu cząsteczek wody na swej powierzchni. Ta warstwa wody tworzy środowisko rozdzielające komórki od hipertonicznego moczu. O integralności nabłonka dróg moczowych i jego funkcjonowaniu jako szczelnej bariery decydują także specyficzne połączenia pomiędzy komórkami baldaszkowatymi, tworzone przez białka błon komórkowych . Cała ta struktura chroni ścianę, a jej uszkodzenie prowadzi do poważnych zaburzeń nawet głębszych warstw pęcherza, czego skutkiem są objawy PBS/ z najważniejszych teorii jest zaproponowana przez Parsonsa koncepcja zwiększonej przepuszczalności nabłonka dla szkodliwych substancji zawartych w moczu. Według niej składniki moczu naciekając w głąb ściany pęcherza stają się odpowiedzialne za zmiany, nacieki zapalne. Koncepcja Parsonsa wiąże zmiany histologiczne ściany pęcherza z zaburzeniami ilościowymi i jakościowymi warstwy glikozoaminoglikanów pokrywających urotelium i chroniących komórki nabłonka przed kontaktem z toksynami. Parsons wykazał, że ilość GAG zawartych w moczu u chorych na IC jest mniejsza niż u osób zdrowych. Infiltracja błony śluzowej przez składniki moczu tłumaczy obecność komórek zapalnych w ścianie pęcherza, a estrogeny są jednym z czynników pobudzających ich degranulację – ten mechanizm przyczynia się do znacznie częstszego występowania IC u kobiet niż u PBS/ICFarmakoterapia doustna Zgodnie z koncepcją, iż główną przyczyną IC jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanów na powierzchni nabłonka pęcherza, w użyciu są leki mające po podaniu doustnym lub dopęcherzowym odbudowywać strukturę GAG. Do odbudowy ochronnej warstwy glikokaliksu służy siarczan sodowy pentozanu. Lek jest syntetycznym polisacharydem do podawania doustnego. Wydalany jest częściowo z moczem i odkłada się na ścianie pęcherza, odtwarzając polisacharydowy „film” na jej sodowy pentozanu jest najpopularniejszym lekiem doustnym stosowanym u chorych na IC. Oprócz pochodnych pentozanu stosowane są także steroidy, leki przeciw histaminowe, blokery kanału wapniowego oraz trójcykliczne leki dopęcherzowa Parsons wprowadził do praktyki klinicznej dopęcherzowe stosowanie heparyny. Heparyna należy do grupy glikozoaminoglikanów, a odkładając się na powierzchni ściany pęcherza odtwarza warstwę ochronną oraz wykazuje działanie przeciwzapalne. Spośród innych leków stosowanych dopęcherzowo wymienić należy polisiarczan pentozanu sodu, kromoglikan sodu (Intal), lignokainę, kwas hialuronowy, doksorubicynę oraz BCG. Nową formą leczenia dopęcherzowego jest zastosowanie toksyny botulinowej we wstrzyknięciach pod błonę śluzową trójkąta oraz dna pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa (BTX-A), ze względu na działanie antycholinergiczne, znalazła zastosowanie w urologii do leczenia neurogennych zaburzeń pęcherza moczowego (zmian spastycznych).Inwazyjne metody leczeniaPierwszą metodą leczenia zabiegowego, stosowaną do dziś, jest rozciągnięcie pęcherza płynem podanym podczas cystoskopii pod ciśnieniem 80 cm H2O, trwające 8 minut . Ponadto proponowano szereg innych metod, jak: sympatektomia, neurotomia krzyżowa, rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza oraz elektro-stymulacja nerwów obwodowych. Przezskórna stymulacja elektryczna nerwów (TENS ). Do złagodzenia objawów IC przyczyniać ma się także stosowanie akupunktury. UROFEM – oferujemy leczenie PBS/IC w postaci– płukania pęcherza moczowego wlewkami leku Cyst-u-ron(polisiarczan pentozanu sodu) 1-2 x w tygodniu przez 3 miesiące (kuracja podstawowa)– przezskórnej stymulacji elektrycznej nerwów (TENS – transcutaneous electric nerve stimulation) polegającej na umieszczeniu nad spojeniem łonowym elektrod i zastosowaniu prądów o częstotliwościach od 2 do 50 Hz trwającym do 2 godzinŚródmiąższowe zapalenie pęcherza i Nanomyko | LYME ACADEMYOsoby ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego mają wrażenie, że problemy z pęcherzem moczowym nigdy się nie kończą. Początkowo nie reagują na antybiotyki, a częste ich przyjmowanie, indukuje bakterie oporne i kończy się to nasileniem problemu chronicznej infekcji. Stan ten występuje pięciokrotnie częściej u kobiet niż u schorzenie, uważane jest przez medycynę akademicką za idiopatyczne o nieznanym podłożu i jest nieuleczalne. Choroba ma charakter przewlekły i nawracający. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego bywa nazywane również zespołem bolesnego pęcherza (IC)., dlatego jednym z objawów jest ból pęcherza. Ponadto, bóle krocza, cewki moczowej, miednicy, jąder i pochwy. Chory ma parcie na częste, nierzadko bolesne oddawanie moczu, uczucie pełnego pęcherza i ból podczas stosunku. U mężczyzn schorzenie koreluje z zapaleniem udało się do tej pory ustalić przyczyn śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, a jedną z teorii jest uszkodzenie lub zwiększenie przepuszczalności nabłonka wyściełającego pęcherz moczowy, które otwiera wrota do toksycznego wpływu składników moczu na głębiej położone warstwy ściany którzy zajmują się problematyką boreliozy, upatrują przyczyn w niektórych koinfekcjach. Mowa tu o mycoplasmie i blisko spokrewnionej bakterii zwanej ureoplasmą. Mycoplasma i ureaplasma są najmniejszymi ze wszystkich bakterii. Są to obligatoryjne drobnoustroje wewnątrzkomórkowe – co oznacza, że muszą żyć wewnątrz komórek gospodarza, aby przeżyć. Najczęstsze gatunki występujące w drogach moczowych i rozrodczych to Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis. Okazuje się jednak, że mikroby są bardzo powszechne i często spotykane są u ludzi, którzy nie mają żadnych objawów. Dlatego wielu lekarzy pomija związek pomiędzy mykoplazmą / ureaplazmą a problemami z pęcherzem, a eksperci zdefiniowali je jako naturalną część flory do infekcji jest zatem układ odpornościowy. Osłabiony infekcją Lyme organizm, rozbudza patogenne składniki mikroflory, które wcześniej nie stanowiły problemu dla żywiciela. Mycoplasma i ureaplasma słabo reagują na syntetyczne antybiotyki, podobnie jak większość koinfekcji Lyme. Żyją wewnątrz komórek, rosną bardzo powoli i występują w bardzo niskich stężeniach. Antybiotyki szybciej zniszczą naturalną florę bakteryjna, niż wytropią i unicestwią ukryte w tkankach drobnoustroje, pozbawione ściany komórkowej. Mycoplasma jest koinfekcją numer jeden i podobnie jak borrelia, może przetrwać każde Nanomyko zapewnia najbardziej praktyczne rozwiązanie. Hamuje te rodzaje drobnoustrojów które stanowią problem, ale nie zakłóca normalnej flory, dzięki czemu może być używany przez dłuższy czas. Nanomyko redukuje również stany zapalne i wzmacnia funkcje immunologiczne organizmu. Jednym ze składników suplementu jest zamknięty w nanoliposomy olejek z liści drzewa herbacianego (Melaleuca alternifolia). Wykazuje on doskonałą skuteczność przeciw bakteriom odpornym na antybiotyki, a w formuje liposomalnej, wykazuje nawet dziesięciokrotnie większą efektywność w eliminowaniu mikroorganizmów. Dodatkowo liposomy zwiększają jego stabilność i jego bioprzyswajalność. Mycoplasma uszkadza komórkę, zaburza prace mitochondriów (fabryczek energii). Fosfolipidy z których zbudowany jest liposom regenerują uszkodzoną komórkę. A zatem podwójne działanie bakteriobójcze oraz to zabójca również dla Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Candidy albicans, Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej). Konieczna jest zmiana paradygmatu w leczeniu chorób zakaźnych, aby zapobiec nadużywaniu antybiotyków, a w stosownych przypadkach należy rozważyć dla nich alternatywy. Istnieje już kilka nieantybiotycznych podejść do leczenia i zapobiegania infekcji w chorobie Lyme, w tym Nanobarto, Nanoborrel, Nanobab. Terapie tymi suplementami są postrzegane pozytywnie przez wielu pacjentów, ponieważ często nie są wspomagane konwencjonalną terapią, nie generując efektów ubocznych. Dodaj do koszykaStrona poświęcona pacjentomŚródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) jest specyficzną chorobą, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, a jeszcze trudniej leczyć. Najogólniejsza definicja charakteryzuje ją jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) przy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości wywoływać. Z tego powodu rozpoznanie IC opiera się na wykluczeniu innych przyczyn, dających takie same objawy. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Charakterystycznym „obrazem” dla tego schorzenia jest, jak podaje prof. dr hab. Piotr Radziszewski, „pacjentka [IC dotyka znacznie częściej kobiet – przyp. red.], która trafia do urologa, trzymając w ręku listę wszelkich leków stosowanych w leczeniu bakteryjnego zapalenia pęcherza, plik wyników wykonanych badań, wymieniająca szereg gabinetów, w których dotychczas, w swoim mniemaniu, była nieskutecznie leczona” (Radziszewski… 2005; 56). Tyle że wtedy najczęściej choroba jest już zaawansowana w takim stopniu, że jej leczenie, i tak trudne (por. następny podrozdział), staje się jeszcze celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów płciowych. Uwaga: jeżeli parcia, częstomocz i ból w podbrzuszu dokuczają tylko za dnia, ustępując w nocy, może to być objawem zespołu jelita nadwrażliwego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). Przez długi czas za czynnik określający obecność IC uważano owrzodzenie pęcherza (tzw. wrzód Hunnera, od nazwiska lekarza, który jako pierwszy go zaobserwował), ale dziś wiadomo, że jego brak wcale nie wyklucza choroby. Podobnie niemiarodajny okazał się test Pearsona, badający reakcję bólową pacjentów po podaniu do pęcherza chlorku potasu – jego wynik nie musi przesądzać o obecności lub nieobecności śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza należy wykonać następujące badania:badanie moczu (ogólne i posiew, jeśli są wskazania – również dobową zbiórkę moczu) – by wykluczyć infekcje bakteryjne i choroby nerek,USG jamy brzusznej (zwłaszcza pęcherza i nerek) – w celu wykluczenia różnego nowotworów i nieprawidłowości w budowie tych narządów, a także oceny zalegania moczu w pęcherzu,badanie urodynamiczne – aby wykluczyć nadreaktywność pęcherza,cystoskopię z biopsją – do oceny obrazu ścian pęcherza i komórek nabłonka na górę stronyPrzyczyny chorobyPrzyczyny choroby nie są obecnie jednoznacznie stwierdzone. Istnieją różne teorie dotyczące tego, co może powodować śródmiąższowe zapalenie pęcherza, ale ze względu na brak ścisłej definicji choroby, trudno też precyzyjnie określić czynniki, które ją z najstarszych koncepcji głosiła, że IC to efekt owrzodzenia pęcherza (wrzodu Hunnera), dziś jednak wiadomo, iż nieobecność wrzodu nie wyklucza choroby. Inne przypuszczenia mówią o infekcjach, alergiach i zaburzeniach neurogennych jako przyczynach powstawania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Nie uzyskały one jednak potwierdzenia. Dużą popularnością cieszy się hipoteza wskazująca jako czynnik powodujący IC naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów – związków chemicznych znajdujących się w nabłonku pęcherza, co pozwala alergenom, bakteriom, toksynom itp. podrażniać pęcherz. To natomiast wywołuje objawy choroby. Funkcjonuje też pogląd, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnych zaburzeń pęcherza, w pewnym sensie ich końcowym etapem – albo odwrotnie: że istnieje jedna, jeszcze niepoznana przyczyna, która powoduje te różne zaburzenia. Z tego też powodu IC bywa traktowane jako zespół objawów, a nie odrębna jednostka na górę stronyLeki stosowane w ICLeczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenie przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Pacjentom podawane są więc różnorodne leki, często pierwotnie używane do leczenia zupełnie innych chorób. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza u części chorych dochodzi do samoistnych remisji (cofnięcia objawów), u innych natomiast po ustąpieniu objawów dochodzi do nawrotów, co utrudnia miarodajne stwierdzenie, która z form terapii daje najlepsze leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów). Leki doustne ● Polisiarczan pentosanu sodu (PPS) – wydzielany z moczem, uszczelnia uszkodzoną warstwę glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Efekty terapii występują po kilku miesiącach (producent leku zawierającego PPS – Elmironu zaleca stosowanie go przez 9 miesięcy trzy razy na dobę). Lek niezarejstrowany w Polsce. ● Leki antyhistaminowe – w IC dużą rolę odgrywa nadmierny wzrost i aktywacja komórek tucznych (mastocytów). Ich główny mediator to histamina, powodująca ból. ● Trójcykliczne leki antydepresyjne ( Amitryplina, Imipramina) – mające działanie cholinolityczne, obwodowe i ośrodkowe. Wykazują ośrodkowe działanie antyhistaminowe, a także hamują wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. W terapii IC zmniejszają ból, parcia naglące, częstomocz, potrafią zwiększyć czynnościową pojemność pęcherza. Jednakże istniejące dane nie określają długotrwałej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania tego typu leków. Dodatkowo istotnym czynnikiem są skutki uboczne, nierzadko nie do przyjęcia przez pacjentów. ● Leki przeciwzapalne: a) Sterydy – polskie piśmiennictwo ostrożnie podaje prednizon. Znacznie obszerniej wypowiadające się na temat tej terapii opracowania amerykańskie zalecają stosowanie (w następującej kolejności): hydrokortyzonu, triamcinolonu, innych sterydów, prednisolonu. W doświadczeniach zachodnich sterydów rzadko używa się w terapii doustnej ze względu na drastyczne skutki uboczne. Znacznie częściej są one składnikiem mieszanek leków stosowanych dopęcherzowo (tzw. intravesical coctails), por. Leki stosowane Montelukast (Singulair®) – lek używany w leczeniu Niesterydowe leki Kwas tiapofrenowy (Surgam®) – stosowany w chorobach reumatycznych, działa przeciwzapalnie (należy do NLPZ) i przeciwbólowo (również w stanach zapalnych tkanek miękkich), zmniejsza obrzęk.● Cymetydyna – antagonista receptora H2.● Hydroksyzyna – antagonista receptora H1. Niegdyś stosowana w terapii IC, obecnie niezalecana.● Leki antycholinergiczne/antymuskarynowe, rozkurczowe:a) oksybutynina (Driptane®, Ditropan®),b) tolterodyna (Detrusitol®),c) solifenacyna (Vesicare®),d) daryfenacyna (Darifenacin®),e) propiweryna (Mictonorm®, Mictonetten®)*,f) propantelina (Corrigast®) – lek osłabiający perystaltykę układu pokarmowego,g) chlorek trospium (Spasmo-Lyt®, Spasmex®)*, *leki niezarejestrowane w Polsce.● Gabapentyna (Neurontin®) – lek przeciwpadaczkowy.● Fenazopirydyna – ma działanie antybakteryjne i silnie przeciwbólowe. Leki zawierające tę substancję są w USA oficjalnie zarejestrowane przez Foods and Drugs Administration jako leki na IC. Z zarejestrowanych w Polsce leków fenazopirydynę zawiera Nefrecil. Ponieważ jednak jest to lek przeciwbakteryjny, a polskie opracowania urologiczne wciąż zaprzeczają możliwości bakteryjnego podłoża IC, w Polsce terapia tą substancją jest praktycznie nieznana (piśmiennictwo urologiczne nie podaje jej w rejestrze metod leczniczych).● Doxorubicyna (Adriamycin®) – lek stosowany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Metotreksat – cytostatyk używany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Mizoprostol (Cytotec®) – analog prostaglandyny E1. Lek stosowany przy profilaktyce i leczeniu wrzodów żołądka spowodowanych przewlekłą terapią NLPZ.● Nifedypina – bloker kanału wapniowego.● Siarczan chondroityny i kwercetyna (jeden z flawonoidów) – występujące w niezarejestrowanym w Polsce CystoProteku®. Doustne suplementy ● L-arginina – substrat syntazy tlenku azotu (chorzy na IC wykazują zmniejszoną aktywność tego enzymu). ● Pycnogenol – wyciąg z sosny śródziemnomorskiej, jeden z najsilniejszych antyoksydantów. Nieznany w polskim piśmiennictwie urologicznym, wskazywany jako pomocny w terapii IC przez pacjentów amerykańskich.● Kwas alfaliponowy – jego skuteczność jest poddawana przez lekarzy amerykańskich w wątpliwość.● Aloes – roślina, której sok znany jest od wieków z właściwości regenerujących i wspomagających gojenie ran.● Kwas hialuronowy – w postaci kapsułek zawierających wyciąg z grzebienia kogutów. Leki dopęcherzowe ● Heparyna – glikozoaminoglikan (GAG). Prymarnie, jako antykoagulant, zapobiega nadmiernemu krzepnięciu krwi. W terapii IC wykorzystywane jest jej działanie przeciwzapalne i odtwarzające warstwę GAG nabłonka pęcherza. ● Dimetylosulfotlenek (DSMO) – jeden z najstarszych dopęcherzowych preparatów stosowanych w terapii IC. W leczeniu stosowany jest preparat Rimso®-50. Działa przeciwzapalnie, modyfikuje syntezę kolagenu, a także wpływa na przewodnictwo nerwowe. Obecnie rzadko używa się go samodzielnie, częściej wchodzi w skład mieszanek, łącznie ze sterydami, heparyną lub PPS i lignocainą. Niezarejestrowany w Polsce. ● Kwas hialuronowy (Cystistat®) – substancja regenerująca uszkodzoną warstwę glikozoaminiglikanów oraz działająca przeciwzapalnie. Niezarejestrowany w Polsce. ● Polisiarczan pentosanu sodu (Cyst-u-ron®) – działanie identyczne jak w formie doustnej, tyle że miejscowe. ● Siarczan chodroityny (Uracyst®-S) – lek regenerujący uszkodzoną warstwę GAG, stosowany również w niektórych postaciach nadreaktywności pęcherza. Niezarejestrowany w Polsce. ● Chlorek oxybutyniny – podawany dopęcherzowo (często w mieszankach, por. niżej), wykazuje podobne działanie, jak w formie doustnie, ale bez typowych objawów ubocznych (głównie suchości w ustach). ● Kromoglikan disodowy (np. Nalcrom®) – substancja hamująca wzrost komórek tucznych. Lek stosowany w chorobach jelit (wrzodziejące zapalenie jelit), ma działanie przeciwalergiczne. W podaniu dopęcherzowym zmniejsza u niektórych pacjentów dolegliwości, jednakże objawy szybko wracają. ● Oksychlorosen sodowy (Clorpactin®) – substancja łącząca kwas podchlorawy i sól sodową kwasu dodecylobenzenosulfonowego (bakteriobójczego detergentu). Obecnie niezalecany w leczeniu IC!* ● Azotan srebra – substancja o działaniu bakteriobójczym, odkażającym, ściągającym. Stosowany głównie w przypadku krwawienia pęcherza, często w połączeniu z hydrodystensją pęcherza. Obecnie niezalecany jako lek w IC!* ● Sterydy – silne leki przeciwzapalne (hydrokortyzon, triamcinolon, ewentualnie inne). Najczęściej stosowane w mieszankach zawierających dodatkowo DSMO oraz znieczulającą lignokainę i regenerującą warstwę GAG heparynę lub PPS. Dopęcherzowe stosowanie sterydów nie jest zarejestrowane w Polsce jako dopuszczalne. ● Bacillus Calmette-Guérin (BCG) – pierwotnie szczepionka przeciwko gruźlicy. Odpowiedzialna za stymulowanie cytokin związanych z limfocytami Th1. Stosowana w niektórych przypadkach raka pęcherza. *za International Painful Bladder Foundation. Leki dopęcherzowe wymagają podania ich za pomocą cewnika. Mając jednak działanie miejscowe, potrafią szybciej i skuteczniej dotrzeć do chorego miejsca, nie powodując przy tym ogólnoustrojowych skutków ubocznych (jak terapia doustna).Powrót na górę stronyInne metody leczeniaW leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystuje się również inne metody. Są one zaliczane przez International Painful Bladder Foundation do metod eksperymentalnych. Jedna z nich polega na wstrzykiwaniu neurotoksyn porażających te włókna nerwowe, które odpowiadają za patologiczną reakcję pęcherza. Prowadzi to do zmniejszenia bólu. Stosowanymi substancjami są waniloidy (kapsaicyna i resiniferatoksyna) oraz toksyna botulinowa. Działają one wybiórczo na włókna nerwowe i nie powodują uszkodzeń innych nerwów. Czas poprawy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, wynosi od dwóch do sześciu miesięcy, potem zabieg trzeba powtórzyć. U części pacjentów następuje tylko czasowe, nieregularne zmniejszenie dolegliwości. Odnotowano przypadek nasilenia objawów choroby po ustąpieniu efektu botuliny. Ta forma terapii ma zastosowanie głównie w przypadku, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza ma podłoże neurogenne i podawane leki nie przynoszą leczeniu IC stosuje się też takie zabiegi chirurgiczne, jak hydrodystensja. Polega ona na rozciąganiu pęcherza w czasie cystoskopii podawanym pod ciśnieniem do pęcherza płynem. Do zabiegów pomagających zwalczyć ból poprzez odnerwienie pęcherza należą: neurotomia krzyżowa (przecięcie nerwów splotu krzyżowego), rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza, sympatektomia (usunięcie zwojów współczulnych). Denerwacje nie są zalecane przez International Painful Bladder Foundation. Do zabiegów chirurgicznych należy augmentacja pęcherza (powiększanie go za pomocą fragmentu jelita),a także cystektomia, czyli usunięcie pęcherza, częściowe lub całkowite. W tym ostatnim przypadku usunięty pęcherz zastępuje się zbiornikiem lub zastępczym pęcherzem jelitowym albo mocz odprowadzany jest do wstawki z jelita cienkiego (tzw. wstawka Brickera). Usunięcie pęcherza nie przynosi pożądanych efektów, jeśli zmiany obejmują pozostawione fragmenty (trójkąt, cewkę) oraz w przypadku centralnej sensytyzacji. Ze względu na inwazyjny charakter tych zabiegów stosuje się je, gdy zawiodą pozostałe metody terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystywana jest także neurostymulacja nerwów (za pomocą elektrod, przez które płynie prąd o różnym natężeniu), a także metody obejmujące również psychikę pacjenta: psychoterapię, terapie behawioralne (np. biofeedback). Podejmowane są próby z podawaniem pacjentom tlenu hiperbarycznego (HBO, Hyperbaric Oxygenation). Z nowszych eksperymentów warto odnotować terapią genową. Należy też pamiętać o odpowiedniej diecie (por. niżej), która jest podstawą przy łagodzeniu dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, [w:] ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Jane M. (2007), Painful Bladder Syndrome/Interstitial Cystitis: Diagnosis[and]Treatment,[za:] Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, na górę stronyCopyright © by Karolina Sykulska 2006-2020. Korzystanie z portalu i forum jest równoznaczne z akceptacją noty zapalenie pęcherza moczowego: uproszczone rozpoznanie i leczenieBruce S. Kahn, MD, FACOG1 Tresa Lombardi, MD2Podstawą indywidualizacji leczenia u pacjentek ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego są algorytmy oparte na ocenie klinicznej stosowane w warunkach KLUCZOWEWstrzyknięcie środka znieczulającego do pęcherza moczowego jest zabiegiem, który można wykorzystywać zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu śródmiąższowego zapalenia objawy „drożdżycy” bez wyraźnej wydzieliny lub wulwodynii również mogą być w rzeczywistości epizodami bólu w przebiegu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, który jest udzielony do zapalenie pęcherza moczowego i zespół bolesnego pęcherza uznaje się obecnie za jedną jednostkę chorobową (IC/BPS – interstitial cystitis/bladder pain syndrome) u kobiet z przewlekłym bólem w obrębie miednicy. Częstość występowania tego zespołu wynosi od 2,7 do 6,5%, co odpowiada liczbie 3,3-7,9 miliona kobiet w Stanach Dokładność tych danych jest ograniczona z powodu różnic definicji IC/BPS oraz niedostatecznej rozpoznawalności tego Na szczęście obecnie dostępne jest proste i skuteczne leczenie. Większość pacjentek z IC/BPS można leczyć z wykorzystaniem wydajnych algorytmów opartych na ocenie klinicznej w warunkach ambulatoryjnych, uzyskując istotne zmniejszenie nasilenia objawów. Ustalenie rozpoznania i planu postępowania może być jednak trudnym zadaniem dla lekarzy, którzy nie mają doświadczenia w leczeniu IC/BPS. W niniejszym artykule przedstawiono zasady efektywnego rozpoznawania oraz skutecznego leczenia IC/ „śródmiąższowe zapalenie pęcherza” został użyty po raz pierwszy w 1887 roku i od tego czasu wyewoluował w pojęcie, którym posługujemy się Najprostsza definicja IC/BPS podana przez American Urological Association (AUA) to „nieprzyjemne uczucie (ból, ucisk lub dyskomfort) odczuwane jako mające związek z pęcherzem moczowym, wiążące się z objawami z dolnych dróg moczowych trwającymi dłużej niż 6 tygodni, przy braku zakażenia i innych dających się zidentyfikować przyczyn”.4W 1988 roku National Institute of Diabetes and Digestion and Kidney Disease (NIDDK) opracował rygorystyczne kryteria diagnostyczne dla potrzeb badań nad IC. Niestety, te kryteria stały się de facto definicją wykorzystywaną do rozpoznawania choroby mimo kontrowersji związanych z tym, że u wielu pacjentek z objawami IC w cystoskopii nie stwierdza się klasycznych cech (takich jak wybroczyny lub wrzody Hunnera). Ocenia się, że kryteria NIDDK nie pozwalają na ustalenie rozpoznania u 60% pacjentek z W związku z tym International Continence Society zaproponowało termin „zespół bolesnego pęcherza”, do którego odnosi się bardziej liberalna definicja podana o nietrzymaniu moczuŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego DefinicjaNajogólniejsza definicja śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – ang. interstitial cystitis) charakteryzuje chorobę jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak: ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) uczucie wzrostu ciśnienia w miednicy albo pęcherzu bolesność związana ze stosunkami płciowymi u mężczyzn uczucie dyskomfortu w prąciu/mosznieprzy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości śródmiąższowe pęcherza rozpoznaje się po wykluczeniu innych czynników, które mogą wywoływać podobne objawy oraz po spełnieniu szeregu kryteriów (w zależności od definicji są to kryteria histologiczne, morfologiczne, czynnościowe lub też dotyczące jakości życia).Niejasność, co do sformułowania czym naprawdę jest zapalenie śródmiąższowe pęcherza powoduje, że badania epidemiologiczne tej jednostki chorobowej są bardzo trudne, a ich wyniki rozbieżne. Nie bez znaczenia dla epidemiologii IC ma obserwacja, czy występują inne choroby, głównie o podłożu autoimmunologicznym. Stwierdzono częstsze występowanie fibromialgii, choroby Leśniowskiego – Crohna, tocznia rumieniowatego układowego, a także zespołu przewlekłego zmęczenia, zespołu jelita drażliwego, alergii oraz migrenowych bólów zapalenie pęcherza moczowego jest jednym z tych przewlekłych schorzeń zapalnych, których etiologia, patogeneza, jak i symptomatologia pozostaje w znacznej mierze nieznana, co spowodowane jest brakiem jednoznacznej, łatwej do interpretacji definicji IC. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Diagnostyka W celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak: bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek rozpoznaje się automatycznie w przypadku obecności wrzodu Hunnera lub min. dwóch spośród następujących kryteriów:Ból przy wypełnieniu pęcherza, ustępujący przy jego opróżnianiuból w obrębie miednicy mniejszejwystępowanie glomerulacji w trakcie cystoskopiizmniejszenie podatności w trakcie cystomanometriiCharakterystyczny dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, a prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby autoimmunologiczne. Przy diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalecane są poniżej wymienione badania:Ogólne badanie moczu, posiew oraz dobowa zbiórka moczuUSG jamy brzusznejCystoskopia z biopsjąBadanie urodynamiczne Leczenie Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenia przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Leczenie farmakologiczne:W leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów).Farmakoterapia doustna:Polisiarczan pentosanu sodu (PBS)Trójcykliczne leki antydepresyjneLeki antyhistaminoweBlokery kanału wapniowegoInne: hydroksyzyna, sterydy, niesterydowe leki przeciwzapalne, opioidyFarmakoterapia dopęcherzowa: Kwas hialuronowy DMSO (dwumetylosulfotlenek) Heparyna Inne: kapsaicyna, resiniferotoksyna, toksyna botulinowa, lidokainaLeczenie zachowawcze:BiofeedbackNeurostymulacja nerwówPodawanie tlenu hiperbarycznegoTerapia genowaLeczenie operacyjne: Koagulacja Resekcja przezcewkowa Odnerwienie Ilecystoplastyka Cystektomia Hydrodystensja pęcherza moczowegoLiteratura: Dybowski Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Radziszewski Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, Piotr, Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), zespół bolesnego pęcherza (ZBP), „Kwartalnik NTM”, nr 1 (28) 2009, s. 6-7
- Ощևбрխру ихэ
- Эቂе ελуմиሥኮտуጨ еч
- Еሪ чиቧθпሕснըሟ е
- Чице снисዌւፋтаγ
- Иጁэշοщሚ рсошο иμуኦеκиς
- Звеሳюф տիቴонтኤра мιчሊπուпո
- Оթιзеши тէстխ
- Γаφевсиፁοճ ሃշоцեйαռе
- Оኞи еβጽрεչէцащ
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest również znane jako zespół bolesnego pęcherza moczowego i może być wywołane lub zaostrzone przez niektóre pokarmy. Należy zauważyć, że te pokarmy, takie jak pikantne potrawy, alkohol, napoje zawierające kofeinę i kwaśne pokarmy, nie powodują śródmiąższowego zapalenia pęcherza
Aloes od dawna wykorzystywany jest w dermatologii i kosmetyce, zdecydowanie mniej znany jest natomiast z pozytywnego oddziaływania na układ odpornościowy. Aloes zawiera około 200 czynnych biologicznie, cennych dla zdrowia substancji, tj.: minerały, aminokwasy i kwasy tłuszczowe. Może być stosowany zarówno zewnętrznie – do leczenia i pielęgnacji skóry, jak i wewnętrznie w celu wzmocnienia odporności, poprawy trawienia, regeneracji wątroby czy usunięcia nadmiaru wolnych należy do sukulentów, roślin przystosowanych do przetrwania przy ograniczonej dostępności wody. Naturalnie występuje na terenach pustynnych, półpustynnych i na sawannach. Można go spotkać na każdym kontynencie, w ok. 350 odmianach. W Polsce występuje najczęściej jako roślina doniczkowa. Wśród wielu gatunków aloesu, w kosmetyce i medycynie wykorzystywane są głównie: Aloes zwyczajny (Aloe vera) Aloes drzewiasty (Aloe arborescens Mill.) Z liści aloesu pozyskuje się: Mleczko aloesowe (alonę) o działaniu przeciwbakteryjnym i przeczyszczającym Żel aloesowy Co zawiera aloes? Żel aloesowy w ok. 99% składa się z wody, pozostały 1% to bogactwo ok. 100 składników o bardzo różnorodnym działaniu. Swoje właściwości lecznicze i pielęgnacyjne żel aloesowy zawdzięcza zawartości takich składników aktywnych jak: glikoproteiny, sacharydy, antrachinony, polipeptydy, aminokwasy, saponiny, mikroelementy, witaminy, kwasy organiczne. Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz – co jest rzadkością dla roślin - witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikro i makroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. Aloes zawiera także aminokwasy, w zależności od gatunku tej rośliny oraz czasu jej zbiorów można w niej znaleźć około 18 aminokwasów, także takich, których organizm człowieka sam nie wytwarza. Aloes jest ceniony także za zawarte w nim kwasy tłuszczowe. Roślina ta jest źródłem steroli roślinnych: kampesterolu, który działa przeciwzapalnie, chroni kości i stawy przed degradacją i betasitosterol, który zmniejsza wchłanianie cholesterolu w jelitach, przez co wspomaga obniżanie jego poziomu we krwi. Pozostałe kwasy tłuszczowe zawarte w aloesie to kwasy: linolowy, linolenowy, oleinowy, palmitynowy, stearynowy. Właściwości aloesu Aloes posiada wiele właściwości leczniczych, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i przeciwwirusowe. Ponadto jest stosowany jako środek ułatwiający gojenie się ran, działający ochronnie na skórę oraz poprawiający motorykę przewodu pokarmowego. Aloes = witaminy + mikroelementy Aloes to źródło wielu witamin: A, C, E, witamin z grupy B, w tym kwasu foliowego, choliny i niacyny oraz witaminy B12. Równie cenne dla organizmu są zawarte w soku z aloesu mikroelementy: wapń, sód, potas, magnez, cynk, chrom, selen, żelazo, miedź, mangan. ZAMÓW SOK Z ALOESU Z MIĄŻSZEM Aloes na trawienie Niewątpliwie bardzo ciekawą właściwością aloesu jest to, że pomaga zarówno przy zaparciach, jak i przy biegunkach, choć bardziej znany jest jako antidotum na zaparcia. Aloes oczyszcza cały przewód pokarmowy i poprawia trawienie. Może być stosowany przy takich dolegliwościach jak zespół jelita drażliwego oraz cofanie się treści pokarmowej i soków żołądkowych do przełyku, czyli refluks. Aloes wspomaga utrzymywanie równowagi jelitowej flory bakteryjnej. Wykazuje też działanie przeciwrobacze. Aloes jest pokarmem o odczynie zasadowym, czyli alkalizuje organizm, pomaga zrównoważyć zbyt dużą ilość kwaśnych produktów żywieniowych obecnych w diecie. Jak aloes wpływa na odporność? Dzięki dużej zawartości polisacharydów, aloes posiada właściwości immunostymulujące. Aloes drzewiasty wykazuje działanie przeciwinfekcyjne, stosowana jest głównie na infekcje górnych dróg oddechowych oraz w celu pobudzenia układu odpornościowego. Działa na bakterie i wirusy. Stosowanie aloesu drzewiastego powoduje zwiększenie ilości limfocytów i przeciwciał we krwi oraz pobudza aktywność fagocytarną organizmu, co stymuluje układ immunologiczny i podnosi odporność organizmu. Zawarte w soku z aloesu wielocukry stymulują makrofagi, których główną funkcją jest obronna organizmu. Aloes zwiększa odporność też z powodu wysokiego poziomu przeciwutleniaczy, które pomagają w zwalczaniu wolnych rodników, co przyczynia się do spowolnienia procesu starzenia. Przeciwutleniacze opóźniają starzenie nie tylko skóry, ale też wszystkich narządów. Kwas salicylowy, kwas cynamonowy, azoty mocznika i fenolu to składniki aloesu, które zapobiegają wzrostowi chorobotwórczych mikroorganizmów i zwiększają możliwości organizmu ochronienia się przed bakteriami. Sok z aloesu podawany jest rekonwalescentom, po zabiegach chirurgicznych, ale też pacjentom w starszym wieku. Profilaktycznie warto go pić w okresie jesienno-zimowym, aby wzmocnić się przed przeziębieniami i grypą. Aloes drzewiasty – jak stosować? Aloes drzewiasty stosuje się doustnie w postaci płynu. Zaleca się stosowanie aloesu drzewiastego u dorosłych i dzieci od 5 roku życia. Kurację aloesem można zastosować w cyklu 10 dniowym, stosując preparat codziennie lub w cyklu 20 dniowym stosując aloes co drugi dzień. Dawka aloesu dla dorosłego to 1 ml płynu, natomiast dla dzieci jest to 0,5 ml płynu dziennie. Kurację można powtórzyć po miesięcznej przerwie. Aloes drzewiasty – kto powinien uważać? Istnieje ryzyko poronienia oraz wystąpienia wad wrodzonych – aloesu doustnie nie należy stosować w ciąży i okresie laktacji Należy zachować ostrożność przy stosowaniu aloesu w formie doustnej u dzieci poniżej 12 roku życia ze względu na ryzyko wystąpienia silnych biegunek, skurczy i bóli brzucha Aloes może obniżać poziom cukru we krwi, dlatego należy monitorować poziom cukru stosując aloes doustnie u diabetyków Ze względu na ryzyko podrażnienia błony śluzowej przewodu pokarmowego aloesu nie należy stosować u osób cierpiących na choroby układu pokarmowego Nie należy stosować aloesu w formie doustnej u osób cierpiących na hemoroidy ze względu na ryzyko pogorszenia stanu choroby Duże dawki aloesu mogą prowadzić do niewydolności nerek Nie stosować u osób przyjmujących digoksynę, ze względu na ryzyko wystąpienia silniejszych działań niepożądanych – aloes w formie doustnej może wywołać efekt przeczyszczający i obniżać stężenie potasu, a niski poziom potasu intensyfikuje działania niepożądane digoksyny Aloes w kosmetykach Aloes stosowany jest w kosmetykach zarówno z powodu swoich właściwości leczniczych, jak i silnie nawilżających. Roślina ta jest przystosowana do gromadzenia w liściach zapasów wody, którą potem rewelacyjnie „oddaje” skórze czy włosom, zarówno przy stosowaniu zewnętrznym, jak i wewnętrznym. Sok z aloesu w składzie kosmetyków lub miazga przykładana bezpośrednio na skórę pomagają leczyć niewielkie rany, oparzenia, otarcia skóry, łuszczyce i ugryzienia owadów. Aloes: działa jak środek przeciwbólowy, łagodzi miejsca zranione, poparzone przez słońce. Z racji swoich właściwości przeciwświądowych i ściągających polecany jest przy otarciach oraz uszkodzeniach naskórka, także tych przebiegających z krwawieniem. Aloes jest też rewelacyjny w pielęgnacji skóry trądzikowej. Z jednej strony odpowiednio ją nawilża, z drugiej łagodzi stany zapalne i działa przeciwbakteryjnie. Aloes zwiększa elastyczność skóry, ponieważ stymuluje syntezę kolagenu i elastyny. Kosmetyki z aloesem dobrze dotleniają skórę, co zwiększa przepływ krwi przez naczynia włosowate. Dobrze ukrwiona to jednocześnie lepiej odżywiona skóra, a to przekłada się na jej ładny koloryt i naturalny blask.
ejz1uMA.